У бязмежным моры белай квецені

патанае  сад  Аляксандра  Дзіковіча  з  вёскі  Гута

Вішні, слівы, яблыні, грушы, парэчкі, ляшчына, маліна, ажына, глог, каліна, шыпшына, фацэлія, вейгела, язмін, маньчжурскі і грэцкі арэхі… Гэта не ўрок батанікі, а далёка не поўны пералік тых дрэў, раслін і кустарнікаў, якія можна тут убачыць.

Закладкай саду Аляксандр заняўся ў пачатку 90-х, калі пераехаў сюды з сям’ёй з суседняй Голбіі. Спачатку план пасадкі дакладна распрацаваў на паперы. Такі грунтоўны падыход лёгка тлумачыцца: Аляксандр Дзіковіч не толькі ў душы, але і па прафесіі непарыўна звязаны з прыродай. Сёння ён узначальвае Полаўскае лясніцтва, раней — Варапаеўскае. Прызнаецца, што любоў да дрэў і раслін у яго з дзяцінства.

Першая памочніца ва ўсіх яго пачынаннях — жонка Тамара. Хаця яна сама адводзіць сабе сціплую ролю, найперш падкрэсліваючы адданасць любімай справе мужа, яго працавітасць. У іх двое сыноў — Саша і Паша. Хлопцы падрасталі і паступова ўключаліся ў работу, дапамагаючы бацькам. Рос і сад. Ён ужо даўно выйшаў за межы прысядзібнага ўчастка. Сёння на даволі ўнушальнай тэрыторыі гарманічна суседнічаюць роўныя алеі пладовых дрэў і дэкаратыўных кустарнікаў, знайшлося таксама месца для сажалкі з чароўнымі вадзянымі лілеямі.

Ідучы за гаспадаром па яго ўладаннях і ўдыхаючы ні з чым непараўнальны водар квітнеючага саду, у галаве раіліся думкі: гэта ж колькі намаганняў спатрэбілася прыкласці, каб ён з’явіўся, колькі цяпер тут даводзіцца працаваць, каб падтрымліваць яго ў парадку?! А што рабіць восенню, у пару збору ўраджаю? У дадатак да ўсяго ёсць яшчэ і пасека, якая таксама патрабуе шмат часу і сіл. А вось Тамара і Аляксандр Дзіковіч такімі пытаннямі не задаюцца. Яны проста займаюцца любімай справай, жартуючы, што пры гэтым старасць іх ніколі не дагоніць. Не паспрачаешся…

Людміла ЗЕЛЯНКЕВІЧ