ЯК ТРУС, У ПАШЧУ ЎДАВА ПАЎЗЕ-ПІШЧЫЦЬ ДЗЯРЖАВА

Беларуская і расійская авіякампаніі дагэтуль не знайшлі пагаднення, як падзяліць паветраныя зносіны паміж Масквой і Мінскам…

Здавалася б, такая дробязь:

Не падзялілі «монстры» два,

Які з іх болей рэйсаў зробіць

Па небе-мосце «Мінск—Масква».

Што ж «монстраў» тых

магло прымусіць

Такую распачаць вайну?

Ды грошы немалыя, мусіць,

Стаяць, як кажуць, на кану.

У гэтай непрыгляднай звязе,

Нібыта ў кропельцы вады,

Адбілася, што ў нашым Звязе

З Расіяй

Мецьмем мы заўжды.

Яна, імперыя, гатова

На ўсё,

Нас праглынуць абы.

Спярша няўзнак на пажыццёва

Пазбавіліся мы «трубы».

Затым пазыркваць сталі хціва

На НПЗ, БелАЗ і МАЗ…

— Інакш, — сказалі

(Што не дзіва), —

«Адключым» заўтра танны газ.

Бягуць у край наш захудалы

Скупляць кватэры і дамы.

І, нібы трус, у пашчу ўдава

Пішчым-паўзём сягоння мы.

І гонар наш — раўня капейцы,

Мы нібы парабкі ў вяльмож.

Таму й «Белавія» расейцы

Не ставяць, мовіць так, у грош.

* * *

Хоць нас нястача падкасіла,

Ды мо падумае народ,

Ці варта сёння нам з Расіяй

Ісці ў адзіны «самалёт»?..

Алесь НЯЎВЕСЬ