Калі б Лукашэнка гуляў у жаночы баскетбол

Што стаіць за ўльтыматумам беларускіх баскетбалістак?

Праз некалькі тыдняў пасля вяртання з чэмпіянату свету 2010 у Чэхіі, дзе нашы дзяўчаты сенсацыйна занялі 4-е месца (а маглі ж і 2-е ўзяць!), нацыянальная жаночая зборная па баскетболе выступіла з адкрытым лістом.

«Жахлівы ўзровень арганізацыі, уласцівы справам у адносінах да зборнай у апошнія гады вымусіў нас задумацца пра мэтазгоднасць далейшых выступаў за нацыянальную каманду»,

— адзначаецца ў лісце. — «Гуляць на голым энтузіязме можна год, паўтара, два, але ніяк не на пастаяннай аснове». У сваім звароце баскетбалісткі акцэнтуюць увагу на найбольш прынцыповых момантах: адсутнасць базы для правядзення паўнавартасных збораў, праблемы з якаснай экіпіроўкай у належнай колькасці і адпаведна сезонам года, а таксама пытанне наяўных грошай.

Ультыматум беларускіх баскетбалістак хоць і стаў досыць нечаканым, зважаючы на ажыятаж, выкліканы фенаменальным поспехам у Чэхіі, нічога новага ў сабе не тоіць. Базу для збораў каманда просіць не першы год.

«Сваім вынікам мы даказалі, што маем права на існаванне»,

— заклікала чыноўнікаў павярнуцца тварам да баскетболу капітан зборнай Наталля Трафімава па вяртанні з Чэхіі. Размовы пра экіпіроўку вядуцца ці не з часоў трыюфму ў Італіі, дзе ў 2007 годзе наша зборная стварыла сапраўдную сенсацыю, узяўшы «бронзу». Ужо тады дзяўчаты казалі пра неабходнасць набыцця якаснай формы ад сусветных брэндаў, але як апраналіся ў форму ад літоўскай фірмы Tuta, так і апранаюцца. Грошы, грошы.

Дагэтуль з галавы не выходзіць такі факт: трэнер Анатоль Буяльскі зарабіў падчас пераможнай Еўропы-2007 ажно 200 тысяч. Але няхай супакояцца зайздроснікі — гаворка не пра еўра і даляры, а пра нашыя родныя беларускія рублі.

Сёлета кожная баскетбалістка зборнай атрымала ад федэрацыі баскетболу па 4,5 тысячы даляраў. Някепска? Але ў суседняй Расіі, як кажа наша былая зямлячка Алена Швайбовіч, у прэм’ер-лізе за адну перамогу можна зарабіць больш.

Як бачым, агучаныя ў лісце праблемы з’явіліся не сёння. Пра іх пісалася і гаварылася не раз і не два. Дык чаму ж тады справа не рушыцца з месца? Чаму зборная, якая дасягнула такіх вышыняў насуперак усяму, дагэтуль не мае мінімальнай належнай падтрымкі з боку дзяржавы? Здавалася б, натхнёныя такім поспехам чыноўнікі ад спорту мусяць яго развіваць і замацоўваць.

Баскетбольныя секцыі можна арганізаваць у любой школе, што мае спортзалу.

Як і гандбол, якім беларусы славіліся не так і даўно. І валейбол. Тым больш, што гэтыя віды спорту не патрабуюць велізарных укладанняў, як у выпадку з спортам №1 у Беларусі. Натуральна, нічога кепскага няма ў тым, каб будаваць лядовыя арэны, але ці патрэбныя яны ў такой колькасці?

Колькі маленькіх жыхароў Драгічына і Івацэвічаў будуць стала займацца хакеем у мясцовых палацах пры кошце камплекта формы ад $400?

Ці акупаюцца такія аб’екты, бо што казаць пра Драгічын з Івацэвічамі, калі ўжо нават баранавіцкі лядовы палац менш чым праз год пасля здачы ў эксплуатацыю пусцілі з малатка з прычыны мільярдных запазычанасцяў?

Зрэшты, гэтая відавочная эканамічнасць баскетболу і можа быць адной з прычын чыноўніцкай абыякавасці. А што, новая баскетбольная пляцоўка — гэта не лядовы палац, на пабудове якога можна засвоіць фантастычныя сродкі... Акрамя таго,

прыклад каманды Буяльскага можа выклікаць яшчэ і раздражненне, У арэны грошы ўбухалі, а хакей наш па-ранейшаму на глыбокім пад’ёме. А тут на сумесі голага энтузіязму з патрыятызмам нараджаецца каманда, здольная дасягаць вяршыняў без якой-кольвек дапамогі з боку спартыўных чыноўнікаў. Могуць узнікнуць пытанні: а навошта тады тыя ўліванні ў прывілеяваныя віды спорту, ды ўласна самі чыноўнікі?