Памолімся ўсім беларускім светам

Глухому не раскажаш, як пяе салоўка, сляпому не пакажаш, як узыходзіць над салаўіным спевам сонца. А духоўна глухому, духоўна сляпому ды яшчэ й бязмоўнаму не давядзеш, што Рыгор Барадулін — гэткі самы цуд, як салаўіны спеў і ўзыход сонца...

Але ёсць, дзякуй Богу, людзі не сляпыя і не глухія.

Ёсць беларусы не бязмоўныя, якія развітваюцца гэтымі днямі з паэтам незвычайнай моцы і красы, з чарадзеем беларускага слова — і разумеюць, з кім яны развітваюцца. Як разумелі гэта беларусы, развітваючыся з Багдановічам, Купалам, Коласам...

Першыя — Купала, Колас, Багдановіч — назаўсёды застануцца імі па праву першых. Ды ўжо сёння відавочна: Барадулін сярод іх — роўны сярод роўных.

Роўных яму няма сярод сучаснікаў. Ён адзіны, хто здолеў, як і першыя, увабраць у сябе ці не ўсю беларускую спрадвечнасць. Увесь народны дух.

Народ, як і паэт, якому ён прыналежыць, роўны сярод роўных толькі на сваёй зямлі з усім сваім. Са сваёй гісторыяй і будучыняй, са сваёй мовай, на якой чуе нас Бог — і ці прымае, ці не прымае нашы малітвы.

Памолімся ўсім беларускім светам за супакой душы вялікага нацыянальнга паэта, аднаго з найгодных сыноў беларускай зямлі і беларускіх нябёсаў...