Як твар бараніўся слёз…

Гэты верш Марыя Цвятаева напісала ў далёкім 1920 годзе. Нагадаем некалькі радкоў твора:

Писала я на аспидной доске,

И на листочках вееров поблеклых,

И на речном, и на морском песке,

Коньками по льду и кольцом на стеклах, —

И на стволах, которым сотни зим,

И, наконец, — чтоб было всем известно! —

Что ты любим! Любим! Любим! — Любим!

Расписывалась — радугой небесной…

А цяпер прапануем вам пераклад гэтага твора на беларускую мову, які зрабіла Валянціна Аколава:

Пісала я на грыфельных брусках,

На веерах, з лістотай, ледзь жывою,

Каля ракі, ля мора — на пясках,

На лёдзе-шкле — пярсцёнкамі зімою, —

І на ствалінах векавых рабін…

Нарэшце — каб было для ўсіх вядома! —

Што ты: мой любы, любенькі адзін! —

Пісала я вясёлкамі і громам.

Я так хацела, каб найкожны лёс

Квітнеў, як ружы ў веснавых далонях!

І як пасля — твар бараніўся слёз,

Тваё імя пульсіравала ў скронях…

Яно ў руцэ — прадажненькім пісьмом

Так сціснута, што болем сэрца джаліць!

Не ў куплі! Знай! Як дар — пярсцёнак мой

Сябе ўратуе на скрыжалях.

А цяпер па звычцы колькі слоў перакладаў:

простор — абшар

черенок ухвата — вілачнік

шалаш — будан

грустно — сумна

отрицание — адмоўе

облик — аблічча

расточительство — марнатраўства

кирпичная (каменная) стена — мур

спасение — паратунак

алый — пунсовы

столб — слуп

улитка — смоўж

тлен — тло

мастерок — кельма

ледоход — крыгаход

каракули — крымзолі

ил — глей.

Ну і досыць. У наступны раз, спадзяёмся, зноў нешта перакладзём.