Сяброўка дзён маіх суровых

Гэты верш Аляксандр Пушкін напісаў у 1826 годзе і прысвяціў сваёй няньцы Арыне Радзівонаўне. Нагадаем невялікі ўрывачак:

Подруга дней моих суровых,

Голубка дряхлая моя,

Одна в глуши лесов сосновых

Давно, давно ты ждешь меня.

Ты под окном своей светлицы

Горюешь, будто на часах,

И медлят поминутно спицы

В твоих наморщенных руках…

А цяпер паглядзім, як ён гучыць у перакладзе на беларускую мову:

Сяброўка дзён маіх суровых!

Даўно, даўно, наяве, ў сне

Сярод глушы лясоў сасновых

Адна чакаеш ты мяне.

Ты пад акном сваёй хаціны

Гаруеш, быццам на часах,

Марудзяць з кожнаю хвілінай

Пруткі ў паморшчаных руках.

Глядзіш ты часта на вароты,

На горны і далёкі шлях.

Сум, прадчуванні і клапоты

Ляглі цяжарам у грудзях…

А цяпер вашай увазе колькі слоў звычайных перакладаў:

власть — улада

катушка — шпулька

возможно — магчыма

июнь — чэрвень

скат, наклон — пахіл

цифра — лічба

изнеможение — знямога

зазноба, любовница — каханка

любимая, возлюбленная — каханая

сочувствие, сострадание — спагаданне

чушь — лухта

люлька, колыбель — калыска

бечевка, веревочка — матузок

толпа — натоўп

вырубка, подсека — ляда

охотник — паляўнічы

буква — літара

Дастаткова на сёння. А заўтра, спадзяёмся, зноў нешта перакладзём.