I спеў самотнага гармоніка...

Гэту песню ў далёкім 1946 годзе напісалі Міхаіл Ісакоўскі (верш) і Барыс Макравусаў (музыку). Яна вельмі хутка стала папулярнай у народзе і праз два гады была нават удастоена Сталінскай прэміі. І цяпер яна гучыць па радыё, у сяброўскай кампаніі. Хто не ведае — ведайце, хто ведае — успамінайце:

Снова замерло все до рассвета,

Дверь не скрипнет, не вспыхнет огонь,

Только слышно — на улице где-то

Одинокая бродит гармонь.

То пойдет на поля, за ворота,

То обратно вернется опять —

Словно ищет в потемках кого-то

И не может никак отыскать…

Тут мы ставім шматкроп’е і прапануем чытачам уявіць, як гэта песня загучыць на беларускай мове. Услухайцеся:

Наваколле нарэшце заснула,

Подых цемры згасае ў цішы,

Ды дрымотны спакой вузкіх вулак

Спеў гармоніка разварушыў.

То як быццам за вёску выходзіў,

То, здаецца, вярнуўся дамоў,

Штосьці ў прыцемках ён не знаходзіць

І шукае, шукае ізноў.

Свежы повеў начной прахалоды

Кветкі з яблынь страсае ў двор,

Гарманіст, не губляючы сподзеў,

Выглядае кагосьці між зор.

Ды ці трэба шукаць так далёка,

Калі шчасце ў суседнім двары,

Павярніся, зрабіўшы два крокі,

І яго да сябе забяры.

Ну а цяпер колькі слоў перакладаў:

гребец — вясляр

нищета — галеча

любитель — аматар

аромат — водар

лиходей — злодзей

сглазить — сурочыць

изжога — пякотка

нищий — жабрак

прядь — пасма

счет — рахунак

одежда — вопратка

бешеный — шалёны

печаль, тоска — туга

добродушный — лагодны

окорок — шынка

фундамент — падмурак

ряд — шэраг

шорник — рымар

цепь — ланцуг

проходимец — прайдзісвет

плотно — шчыльна

игра — гульня

Ну і досыць на сёння. А заўтра, спадзяёмся, зноў нешта цікавае перакладзём.