Завіруха выла глуха...

Сумна. За акном — зіма. Мароз, зрэдку — сонейка... Хвіліначку, нешта такое я ўжо чуў. Ах! Дык гэта ж сам Аляксандр Пушкін. Узгадаем знакамітыя радкі:

Мороз и солнце; день чудесный!

Еще ты дремлешь, друг прелестный —

Пора, красавица, проснись:

Открой сомкнуты негой взоры

Навстречу северной Авроры,

Звездою севера явись!

Вечор, ты помнишь, вьюга злилась,

На мутном небе мгла носилась;

Луна, как бледное пятно,

Сквозь тучи мрачные желтела,

И ты печальная сидела —

А нынче… погляди в окно:

Под голубыми небесами

Великолепными коврами,

Блестя на солнце, снег лежит;

Прозрачный лес один чернеет,

И ель сквозь иней зеленеет,

И речка подо льдом блестит…

А вось гэты верш у перакладзе на беларускую мову. На мой погляд, гучыць ён зусім не горш за арыгінал:

Мароз і сонца; дзень цудоўны!

Яшчэ ты дрэмлеш, друг чароўны —

Красуня, уставай, пара:

Даруй пяшчотнаму дакору —

Сустрэць паўночную Аўрору

Прыйдзі, як поўначы зара!

Учора, помніш, завіруха

Імгліла неба, выла глуха;

Пабляклай плямай з вышыні

Праз хмары поўня ледзь жаўцела,

І ты журботная сядзела

А сёння... у акно зірні:

Пад сінізной нябёсаў сцішна

Кілімамі вялікапышна

Зіхотна стылы снег ляжыць;

Празрысты лес адзін чарнее,

Праз іней елка зелянее,

І рэчка пад ільдом блішчыць...

Ну а цяпер, як заўсёды, ад высокай паэзіі пераходзім да звычайнай прозы:

жилетка — камізэлька

совет — парада

роженица — парадзіха

кабан — парсюк

ворон — груган

искренность — шчырасць

кирпич — цэгла

брызги — пырскі

крыса — пацук

совесть — сумленне

качели — арэлі

нетерпеливый — няўрымслівы

прачечная — пральня

сдача — рэшта

копоть — куродым

грязь — бруд

стыд — сорам

мусор — смецце

лицо — твар

осмотрительный, чуткий — абачлівы.

На гэтым ставім кропку. Спадзяёмся, у наступны раз зноў нешта перакладзём.