Вершы Бураўкіна — рыфмаванае пустазвонства, а творы Барадуліна — фальшыўка

На сайце Саюза пісьменнікаў Беларусі паэт Валерый Грышкавец надрукаваў артыкул «А я веру Чаргінцу, і ў яго новы саюз веру…»

Валерый Грышкавец. © Фота oo-spb.by.

Аўтар называе вершы Бураўкіна рыфмаваным пустазвонствам, а творы Барадуліна — фальшыўкай.

Пісьменнік, пакрыўджаны публікацыяй абразкоў Лідзіі Арабей, вырашыў свае эмоцыі выкласці на паперы.

Сп. Грышкавец адным допісам здолеў абразіць дзесятак літаратараў.

Лідзія Арабей. Перабежчыкі. Хочацца спытаць у тых, што перабеглі з нашага саюза да Чаргінца: — А вы не баіцёся, што некалі вам скажуць: «Все вы хрюкали возле моего корыта»...Альбо: — Я вас нашел на помойке...

«Спадарыня Лідзія Львоўна, я заўжды прымаў Вас за сур’ёзную пісьменніцу, чалавека разумнага, добрага, як і належыць сапраўднаму таленту. Аб якіх жа «пошуках ісціны» можа ісці гаворка, калі падобнае выказванне аб калегах, хай нават апанентах, якія ў чымсьці, на ваш погляд, памыляюцца, — ні што іншае, як, прабачце, непрыхаваны, нетактоўны славесны блуд?… Ну, а калі Вы абралі тое, што ж, і я дазволю сабе выказацца аб чымсьці і аб кімсьці, так бы мовіць, без аглядак на аўтарытэты. Тым больш, што

для мяне яны даўным-даўно ніякія не аўтарытэты, а так, рвачы ад літаратуры».

«Тады гэтыя «класікі» (Барадулін, Бураўкін — КМ.) у вершаванай форме кляліся ў вернасці Леніну і партыі, сёння адзін казырае тым, што цалаваў ручку папу Яну, а другі ўсё прысягае на вернасць народу і «мове» — акурат як зусім нядаўна Леніну і партыі…»

Аўтар спрабуе абвінаваціць незалежных пісьменнікаў і ў сваёй расейскамоўнасці. Маўляў, яны адбілі ўсю ахвоту пісаць па-беларуску.

«Што ж, Расія, і мне ты была не мачахай, нізкі паклон табе! Твая мова, незалежна да волі маёй, стала роднай для мяне. Беларуская таксама не чужая, але… прачытаўшы «хрысціянскія вершы» Барадуліна альбо чарговую «ксёнжку» местачковай жрыцы з радыё «Свабода» Валянціны Аксак, шчыра, мурашкі бягуць па спіне: што гэта?

А можа спецыяльна тое робяць, каб канчаткова адбіць у людзей ахвоту да «роднай мовы»?»

Валерый Грышкавец прыўзносіць Мікалая Чаргінца. Ставіць у прыклад тое, што генерал ваяваў у Афганістане, мае ўзнагароды. «Бураўкіна ці таго ж Барадуліна хрэна хто выжыў з цёплых кабінетаў — сядзелі і пасля пенсійных 60. Ні ў якія Афганы яны не тое што не збіраліся, іх туды калом не загнаў бы!»

Эмоцыі сп. Грышкаўца зашкальваюць.

«Літаральна ўсё, што чытаў напісанае Бураўкіным за апошнія 20 гадоў, не больш, чым рафмаванае пустазвонства,

пісьмо дзеля пісьма: сеў, прыдумаў, напісаў, надрукаваў-выдаў — задаволіў сваё самалюбства».

«На мой погляд,

апошняя кніга Барадуліна «Ксты» не больш, чым шматстаронкавая, на хуткую руку зарыфмаваная, фальшыўка, такая ж…»

Аўтар піша, што не верыць Алесю Петрашкевічу. А таксаму шэрагу іншых пісьменнікаў.

«Не веру я і Дракахрустам — ні бацьку, ні сыну. Як зрэшты, Тарасам і ўсякім «фылёзафам» з дэмакратычнага Саюза пісьменнікаў. Не веру «гісторыку» Арлову і «паэтцы» Аксак. Не веру нью-ёркскім гаротнікам З.Пазняку і Сокалаву-Воюшу…

А вось генералу, пісьменніку, палітыку і грамадскаму дзеячу Мікалаю Чаргінцу, спадарыня Лідзія Львоўна Арабей, я веру.

Веру хаця б толькі таму, што ён як быў, так і застаецца патрыётам сваёй Радзімы, сваёй дзяржавы — тады гэта быў Савецкі Саюз, цяпер — суверэнная Рэспубліка Беларусь».

Артыкул быў напісаны яшчэ тры гады таму. Прыводзіцца факт, што ў 2007-м яго адмовіліся надрукаваць «ЛіМ», «Рэспубліка», «Народная воля», «7 дней», «Нёман» і «Беларуская думка». Гэта паказвае, што ў грамадстве здаровы глузд і элементарная пачцівасць усё ж пераважаюць. Але не ва ўсіх.