Гаю Герберту ў Беларусі найбольш спадабаліся дзяўчыны
Вядомы ізраільскі дыджэй Гай Герберт заводзіць танцпляцоўкі па начах, а ўдзень шукае, куды б схіліць галаву. Яму 35 гадоў, і жыць бясконцае начное жыццё ён не збіраецца. Спадзяецца, што ў хуткай будучыні дастаткова будзе пары выступаў на некалькі месяцаў у самых лепшых месцах, астатні час можна будзе цалкам прысвяціць музыцы. Пакуль што ён часта лётае праз акіян, супрацоўнічае з Пафам Дзідзі, марыць зрабіць супольную песню з вакалісткай Portishead Бэт Гібонс і амаль нічога не ведае пра Беларусь.
Карэспандэнт «Беларускіх навінаў» пагутарыла з Гаем нараніцу пасля яго выступу на электронным фестывалі Dance Syndrome, які праходзіў у ноч на 7 лютага ў сталічным цэнтры «Белэкспа». Гай прызнаўся, што вечарына была даволі мілай, хаця ён не вельмі шануе такія вялізныя памяшканні — яму больш даспадобы камерныя, клубныя мерапрыемствы, а на такім грандыёзным начным івэнце, як Dance Syndrome, людзей магло б быць і паболей. Хаця беларусы заморскаму дыджэю спадабаліся сваім настроем і ўсмешкамі. Асабліва дзяўчыны.
— Я заўсёды імкнуся казаць добрыя рэчы, — падкрэслівае Гай напачатку інтэрв'ю і здымае чорныя акуляры, паказваючы стомленыя вочы начнога жыхара.
— Клубную інфраструктуру ў Ізраілі часта параўноўваюць з расійскай. Што вы скажаце пра Беларусь, ці дастаткова тут развіты ўвесь клубны рух?
— Тут сапраўды ўсё вельмі прафесійна, у Ізраілі да мяне ставяцца інакш, і мне там падабаецца менш. Зрэшты, калі замежная зорка прыязджае да нас, верагодна, яе абслугоўваюць лепш. А тут зорка я. У Ізраілі наогул клубнае жыццё наладжана больш агрэсіўна, чым тут, бо Мінск маленькі горад, тут усё больш чыл-аўтава, усе адно аднаго ведаюць.
— У Мінску два мільёны чалавек жыве!
— Ой, ну, прызнаюся, мне складана ацэньваць, я вельмі мала спаў. Я тут наогул упершыню: учора прыляцеў, уначы была вечарынка, яшчэ не паспеў паспаць і паглядзець на ўсё.
— Але ж вы можаце параўнаць працу прадзюсераў, прамоўтэраў і гэтак далей…
— Як я ўжо казаў, у вас усё вельмі прафесійна. Вядома ж, у Ізраілі, дзе ўсе мяне ведаюць, мяне не будуць вадзіць у рэстараны і акружаць такім клопатам. У Расіі ўсё наогул інакш, вельмі дзіўна — шмат пантоў, прамоўтэры самі лічаць сябе зоркамі…
— Ці праўда, што ў Ізраілі больш развітая транс-сцэна?
— Так, яна найбольш развітая, толькі не ў Тэль-Авіве, які з'яўляецца культурным цэнтрам. Транс больш папулярны ў правінцыі, я сам начны транс не вельмі шаную. Гэта музыка найлепш экспартуецца з Ізраіля, але я б не сказаў, што ў нас гэта самы папулярны напрамак.
— У адным з інтэрв’ю вы казалі пра тое, што дыджэю прасцей супрацоўнічаць з рознымі лэйбламі, чым стварыць свой...
— Але я ўжо маю свой лэйбл! Ён называецца Supplement Facts. Са мной супрацоўнічае шмат артыстаў з Хельсінкі, Парыжу, Берліну, Нью-Ёрку, Рыма. Лэйбл не належыць да нейкага пэўнага месца, дзе я — там і ён. Вось гэтай ілюстрацыяй афармляецца кожны рэліз, які я раблю сваімі рукамі. 
— Якім чынам вам удалося стаць найлепшым дыджэем Ізраіля ў 2003 годзе, калі акурат вы трансу не пішаце, а робіце хаўс?
— Я першы і, бадай, адзіны, хто ў нас выбіўся на электронную сцэну, і пры гэтым не рабіў транс. Шчыра кажучы, гэта было вельмі складана, таму што я не быў часткай сфармаванага поля, дзе ўсе робяць транс, абменьваюцца інфармацыяй і адно адному дапамагаюць. Чаму яны менавіта мяне выбралі? Я не ведаю. Магчыма, з-за таго, што маю музыку можна граць у Лондане, Берліне, Токіо, Нью-Ёрку, Лос-Анджэлесе, а транс — гэта накірунак для Грэцыі, Бразіліі… Для менш, скажам, стыльных месцаў.
— Калі гэтыя кірункі так моцна ўплываюць на стыльнасць, то, што, па-вашаму, больш характэрна для Беларусі — хаўс ці транс?
— Па шчырасці, па дарозе сюды я рыхтаваўся да ўсяго, і быў сапраўды прыемна ўражаны, калі на афтэпаці пасьля «Данс Сындрому» гук быў вельмі хаўсавы, дыджэй рабіў сапраўды класнае музло. Я не ведаю, ці так у вас паўсюдна. Мне здаецца, што звычайна ва Усходняй Еўропе больш прыхільнікаў транса, ну але, бачыце, нельга рабіць агульныя высновы.
— Чым жа, на вашу думку, адрозніваюцца аматары транса ад аматараў хаўса?
— Думаю, усё залежыць ад адукаванасці, ад таго, што ведаюць пра музыку прамоўтэры, дыджэй можа граць транс, і людзі не абавязкова любяць менавіта гэты накірунак, але прымаюць яго, бо ім прапануюць танчыць менавіта пад гэта. Не тое, каб я не любіў транс, проста лічу, што хаўс падабаецца больш стыльным людзям.
— Ці праўда, што ў Ізраілі дыджэямі становяцца тыя, хто пасля войска едзе адпачываць на Гоа і там пачынае клубіцца?
— Так, калі мы гаворым пра транс. Бо гэта больш ваяўнічая, агрэсіўная музыка. Наогул дазвольце мне дадаць нешта цікавае пра ўсе гэтыя накірункі. Рэч у тым, што Ізраіль — краіна, якая паўстала нядаўна, і не мае такіх магутных традыцый, як іншыя краіны, затое мае вельмі шмат надзвычайна адораных людзей, талентаў, якія не могуць не квітнець. Часта ў краінах, якія маюць гісторыю культуры, таксама моцна дзейнічаюць выпрацаваныя звычкі, межы. У Берліне гэта мінімалізм, у Лондане інды. Ну а паколькі ў Ізраілі нічога падобнага няма, мы бярэм крыху адтуль, крыху адтуль. Калі я пачаў пісаць хаўс, я ўяўляў, як бы гэтая музыка гучала, скажам, у Парыжы, хаця я там не быў. Мне здаецца, пры такім падыходзе атрымліваецца вельмі незвычайнае гучанне, вельмі своеасаблівае. У Ізраілі ўдаўся транс, і таму яго пачалі рабіць масава, але я прыхільнік унікальных рэчаў, я раблю нешта сваё і трымаюся асобна.
— Ці да гэтага часу бягуць мурашкі па спіне, калі робіце трэкі?
— Ведаеце, я наогул пачынаў з рок-гурта. Гэта быў час, калі трэба было вызначацца з далейшым жыццём — дзе браць грошы, дзе вучыцца. Я спачатку хацеў паступіць у які-небудзь мастацкі універсітэт, заняцца фатаграфіяй ці графікай, напрыклад. Але потым я ўсвядоміў, што чалавек, які глядзіць на карціну, якая вельмі-вельмі крутая, можа сказаць: «Ваў! Гэта прыгожа!». І ўсё. А калі ты робіш музыку, ты можаш прымусіць людзей адчуваць сум, адчуваць шчасце, успрымаць тое, што ты зрабіў, фізічна і духоўна. Для мяне, электроннага музыкі, вельмі важна, каб чалавек, які сыходзіць з вечарынкі, памятаў які-небудзь трэк. Спадабалася яму гэта музыка, ці не — неістотна, галоўнае, каб яна ў ім засталася. Я наогул вельмі тонкі і пачуццёвы чалавек, мне важныя эмоцыі.
— Вы прыгадалі, што Ізраіль — маладая краіна. А адкуль паходзіць ваша сям’я?
— Мая сям’я з Румыніі. І я вельмі люблю бываць у Бухарэсце. Але для мяне вельмі істотна, куды б я ні паехаў, рэпрэзентаваць там Ізраіль, хоць я і не палітычная персона. Паказаць, што мы звязаны з іншымі культурамі.
— Ці праўда, што тэракт, які адбыўся ў ізраільскім клубе ў 2002 годзе, моцна адбіўся на клубным жыцці?
— Гэты інцыдэнт проста знішчыў клубнае жыццё. Людзі перасталі хадзіць у клубы, на дахах дамоў дзяжурылі снайперы... Толькі цяпер яно пачало пакрысе аджываць.
— Вы кажаце, што ваша прыналежнасць да ізраільскага народу вельмі важная для вас. Скажыце, як вы ацэньваеце такія прадукты сучаснасці, як, напрыклад, фільм «Бясслаўныя байструкі» Квэнціна Таранціна?
— На жаль, я не глядзеў гэты фільм, але ведаю, пра што ён. Найперш хачу сказаць, што Таранціна мне вельмі падабаецца, і гэта такая фанабэрыя — перайначваць гісторыю. Аднак пачуццё гумару — гэта адзін са складнікаў, які дазволіў габрэям выжыць. Габрэі перажылі столькі стагоддзяў болю, што, нават смеючыся з нас і нашай гісторыі, я ўсё роўна адчуваю яго. Самае цікавае, што мая кар’ера пачалася ў Нямеччыне, менавіта там змянілася маё жыццё, таму што мяне прыняў самы магутны лэйбл, з яго дапамогай я пачаў падарожнічаць і выступаць паўсюль. Часам я выступаў перад дзесяццю тысячамі немцаў і атрымліваў асалоду ад гэтага. Не магу сказаць, што помсціў ім музыкай, але гэта быў вельмі цікавы досвед, нейкая таямніца прабачэння.