Прэм'ера рубрыкі

А дапамагаць нам будуць калегі з "Вожыка" — часопіса, які больш чым за сем дзесяцігоддзяў набыў рэпутацыю самага ўплывовага сатырычна-гумарыстычнага часопіса краіны.

Дарэчы, пачынаўся сам часопіс з газеты-плаката "Раздавім фашысцкую гадзіну", якую выдавала рэдакцыя газеты "Звязда". Так што мы зноў разам!

Паважаныя чытачы, запрашаем і вас паўдзельнічаць у Суботніку!

Гумарэска

Нядаўна я набыў дачны ўчастак. Каля лесу. Ажно чатыры соткі... Пачаў памалу абжываць яго — пні карчаваць, хмызняк высякаць, зямлю апрацоўваць. А мой сусед тым часам — цагліна за цаглінаю, ужо дамок узводзіць. І не абы-які, а двухпавярховы. Пад дах ужо бярэцца, хутка, глядзіш, і наваселле спраўляць будзе. Калі ён паспеў, дзе матэрыялы бярэ? Ды і цэны цяпер ого як кусаюцца!

Зайшоў да яго, пачаў распытваць: падзяліся, маўляў, вопытам...

— А ўсё таму, — не стаў утойваць ён, — што я па жыцці вельмі няўдачлівы... Не шанцуе мне. Дзе б ні ехаў, ні ішоў, толькі і глядзі, каб цагліна на галаву не звалілася. І валяцца. Добра, калі побач... Ну, што мне застаецца? Пакладу ў партфель, прынясу дахаты. За тыдзень з дзясятак назбіраецца. У выхадны дзень вязу сюды ды кладу сцяну. Так вось паціху і рухаецца справа...

— Дык тая цагліна можа і на галаву ўпасці...

— О, колькі разоў! От паглядзі, — сусед зняў шапку, і я ўбачыў на яго галаве гузакі, шрамы, невялікія і нават адметныя раны, даўнія і зусім свежыя.

— І на нагу цагліны падалі, — працягваў сусед. — Нездарма вунь левая карацейшая за правую. Аднойчы плячо перабіла...

— Сапраўды, нейкі ты няўдачлівы. Але ж, акрамя цэглы, патрэбны і іншыя матэрыялы. Дошкі там, бэлькі, дзверы...

— Гэтак сама! І ўсё таму, што не шанцуе мне... Іду неяк па вуліцы, а мяне абганяе машына, даверху нагружаная дошкамі. На яме грузавік калыхнуўся — і дошкі абрынуліся на мяне, прысыпалі... А машына хоць бы што, далей паехала. Што мне заставалася? Так-сяк выбраўся з-пад завалу, нагу тады вывіхнуў і вось гэтую рану на галаве, каля вуха, атрымаў. Давялося тыя дошкі прывезці сюды — вось табе і столь, і падлога...

— А дзверы?

— Я ж кажу: не шанцуе мне. Непадалёк ад майго дома ў горадзе таксама вядзецца будоўля. Кранам падымалі дзверы на паверх, адны і ўпалі. Ледзь не на мяне... Потым будаўнікі ўстаўлялі ў доме вокны. Дрэнна замацавалі іх, узняўся вецер — і некалькі выдзьмула скразняком. Адно акно ўпала каля майго пад'езда, другое — проста на балкон. Перавёз сюды... Вось чакаю, дах пачнуць хутка крыць, падыду, можа, што ўпадзе. Які рулон толю ці металачарапіца. Мне толь цяпер патрэбны...

"Ну і сапраўды, — падумаў я, — няўдачлівы нейкі мой сусед. Не шанцуе яму".

А можа, і мне паспрабаваць хадзіць побач з будоўлямі?..

Міхась МІРАНОВІЧ

Мужык у хаце

Сяброўка

Раіла Агаце:

— Павінен быць

Мужык у хаце!..

— Так, мужыка б

Някепска мець!..

Вось толькі мужа

Дзе падзець?!.

Не мяне...

— Пабачыш, —

Злева чуў і справа, —

Цябе, няйнакш,

Чакае слава!..

— Пабачыў —

Стала сумна мне:

Яна чакала

Не мяне!..

Прыгажосць уратуе свет

А праўда

Ў гэтых словах ёсць —

Аддам належнае

Красе:

Свет уратуе

Прыгажосць,

Але ўратуюцца

Не ўсе!..

Прызнанне

Вы майце, дзяўчаты,

На ўвазе,

Як жыць мне нялёгка

Даводзіцца:

Даўно я не быў

У экстазе —

Забыў ужо,

Дзе ён знаходзіцца...

Не чужая

— Любая,

Не лайся без прычын,

Што хаджу я

Да чужых жанчын.

У суседкі быў я,

Дарагая.

А суседка — наша,

Не чужая!

Не ў сваёй талерцы

Глынуўшы лішку,

На вяселлі сват

Упаў суседу

Тварам у салат.

Кума Анэта

Кажа свацці Верцы:

— Здаецца, сват наш

Не ў сваёй талерцы!.. 

Васіль ФЕРАНЦ

 Калi табе няма чаго губляць, першай губляецца трывога.

 Дурнi шукаюць лепшыя месцы. Разумныя — займаюць iх.

 Тое, чаго ты хочаш, — не збываецца. Тое, чаго ты не хочаш, — збываецца. Значыць, трэба не хацець таго, што не збываецца.

 Мужчына павiнен аддаваць жанчыне без астатку сэрца, душу i кашалёк.

 Нiколi не спрабуйце спынiць сабаку, якi брэша, i жанчыну, якая плача. Працэс толькi ўзмацнiцца.

 Сапраўдны зайздроснiк пазайздросцiць нават магiльнаму помнiку суседа.

 Чарвяк не любiў рыбалку, але яго заўсёды бралi з сабой.

 Нiколi не ўкладвайце грошы ў тое, што ўмее бегаць.

Дунька ШЫП,

г. Мiнск.