«Ёсць учынкі, якія не тое, што дараваць, зразумець немагчыма». Выжившие в сожжённых деревнях: ненависти не было, но простить не смогли
В юбилей Победы эксперты наблюдают возрастающие попытки в угоду политической конъюнктуре пересмотреть причины и итоги Второй мировой войны. Действительно ли историческая правда сегодня нуждается в защите? Об этом рассуждают эксперты в программе «В обстановке мира».
Игорь Марзалюк, ведущий СТВ:
Важнейшым элементам гістарычнай палітыкі ў любой краіне з’яўляецца манументальная прапаганда. І ёсць нейкія знакавыя сімвалы, архетыпы, якія структуюць грамадства, асобу і ствараюць кантынуітэт, повязь паміж рознымі пакаленнямі. Таму пытанне пра нашу палітыку мемарыалізацыі, пра Хатынь, і што неабходна сёння Хатыні, што важна для Хатыні?
Артур Зельский, директор мемориального комплекса «Хатынь»:
Адыходзяць пакаленні тых людзей, якія былі, іх становіцца ўсе меньш. І тут я з вялікі жалем павінен казаць, што адносна не так даўно памёр апошні сведка хатынскай трагедыі – Віктар Андрэявіч Жэлабковіч. Не стала больш, ўсё. Таго чалавека, які сам бачыў гэта на свае вочы, які выйшаў з гэтака пякельнага, інакш слова не сказаць, полымя, адкуль закрыла ягоная маці. То есть гэта была яго асабістая страшнейшая трагедыя, і такіх трагедый безліч.
І таму я, неаднаразова размаўляючы з тымі людзьмі – яны выключна добрыя людзі, яны не памятаюць такога зла, нянавісці не няслі ў сэрцы. Але было толькі адное «але». Вось калі мы размаўлялі пра дабро і зло, вось яны казалі, што ў апошнія часы ёсць такіе словы, што неабходна дараваць. Это «взаимопонимание, примирение» – вось дараваць усё гэта. Яны не маглі гэта дараваць. Ёсць такія рэчы, учынкі, якія не тое, што дараваць, зразумець немагчыма.
