Вячеслав Данилович: «У нас ёсць усё неабходнае, каб ствараць крэатыўныя падручнікі, рухацца ў адзін крок с сучаснасцю»
Эксперт выразил мнение в программе «В обстановке мира».
Игорь Марзалюк, ведущий СТВ:
Ці гатовы мы, як прафесійная супольнасць, на сённяшні дзень, не проста праводзіць канферэнцыі, выдаваць тоўстыя манаграфіі тыражом 100 экзэмпляраў ці нават 1.000, наколькі наш прадукт адпавядае сучасным патрабаванням, у тым ліку моладзі, наколькі, на сённяшні дзень, мы гатовы ствараць крэатыўныя падручнікі, у тым ліку і ў лічбавым фармаце, якія заваёўвалі б свядомасць нашай моладзі.
Вячеслав Данилович, директор Института истории НАН Беларуси:
На мой погляд, у нас ёсць усё неабходнае, для таго каб ствараць крэатыўныя падручнікі, рухацца ў адзін крок с сучаснасцю. Гэта, безумоўна, маецца. Мне б хацелася падкрэсліць важны, істотны момант, што для гэтага руху наперад, выкарыстоўваючы сучасныя нейкія сродкі, мы не павінны згубіць тую аснову, якая маецца. Як бы там ні было, а галоўная адукацыйная сістэма – гэта школа і тыя падручнікі, якія там ёсць.
І на мой погляд, у нашай краіне створана як раз-такі добрая, адпрацаваная сістэма падрыхтоўкі вучэбнай літаратуры. Калі гэта літаратура праходзіць фільтр, ствараецца калектывам і аўтарам на конкурснай аснове, але потым яна рэцэнзуюцца і вучонымі, і педагогамі, якія выкладаюць непасрэдна. І ў выніку мы атрымліваем, на мой погляд, якасны прадукт, які адпавядае пэўнаму ўзроўню развіцця айчыннай навукі і айчыннай сістэмы адукацыі.
Безумоўна, мы павінны выкарыстоўваць тыя сродкі, якія дае нам сучаснасць. Але, мне падаецца, тут вельмі важна, і самы істотны момант, каб мы супрацьстаялі ўсім гэтым сучасным выклікам – гэта ўзаемадзеянне і вучоных, і выкладчыкаў, і грамадскіх арганізацый, і нашай моладзі. Каб мы ўсе працавалі дзеля таго, каб наша краіна была спакойнай, стабільнай, і мы рухаліся наперад так, як гэта зараз у нас адбываецца. Не згубіць вот тое самае каштоўнае, што ў нас сёння ёсць. Мірная, спакойная краіна, дзе ідзе паспяховае развіццё. А зрабіць гэта мы можам толькі агульнымі намаганнямі. І, безумоўна, вучоныя, таксама трэба разумець, ёсць розныя. Ёсць чыста вучоныя, якія заглыблены ў навуковыя даследаванні, ёсць той чалавек, які можа праз лекцыі, праз цікавыя мерапрыемствы цікава падаць інфармацыю, паказаць тое, што будзе цікава моладзі. І гэта таксама павінна і патрэбна рабіць – і прыходзіць у гэтыя аўдыторыі маладзёжныя выступаць. Не толькі на канферэнцыі, але і адказваць на пытанне тое, што турбуе моладзь, што іх цікавіць. І канешне, ствараць сучасныя прадукты ў плане гулен. Но якія б пабудаваліся і адлюстроўвалі нашу гістарычную спадчыну з нашага пункту гледжання, не тое што хто-та там дзе-та стварылі, за акіянам ці ў іншым месцы, і прынеслі сюды. А трэба рухацца так, каб гэты кантэнт насычаўся нашым успрыманнем гістарычным. І тады, я думаю, моладзь будзе, сапраўды, памятаць тое, што зроблена нашымі продкамі. І здольны імунітэт у яе выпрацуецца – супрацьстаяць шкоднаму ўплыву, адкуль бы ён не сыходзіў.
