Зарплату ни разу не получил, все отправлял тем, кто просил о помощи. Нехрестоматийные подробности из жизни Якуба Коласа

В одной из серий проекта «Я шагаю по стране» внуки Коласа вспоминают неизвестные эпизоды из жизни народного поэта.

Юрий Мицкевич, внучатый племянник Якуба Коласа:
У Коласа вельмі моцна балелі рукі. Ён нават ручку не мог добра трымаць у руках. 26 разоў запаленнем лёгкіх Колас перахварэў за сваё жыццё.

Недзе ён дачуўся, што трэба з роднай зямлі, адкуль ты родам, набраць гразі чорнай з балота, яе нагрэць і там парыць рукі, тады паможа. Ну, заехалі на балота, машына тая ўгрузла. Взялі каня, і Колас, я як цяпер бачу тую карцінку, узяў лейцы ў рукі, пахлопаў каня па спіне і сказаў: «Но, малы!» І конь лёгенька вяцягнуў гэты ЗІМ.

Мария Мицкевич, внучка Якуба Коласа:
Калі ён працаваў, не трэба было перашкаджаць. Але ў хаце ён быў заўсёды лагодны, добразычлівы і вельмі працавіты.

Мы ведаем, што раніцай ён любіў выйсці папілаваць дровы. Аднойчы прышоў карэспандэнт, каб узяць інтэрв'ю, і кажа: «Над чым вы зараз працуеце?». Ён кажа: «А што, вы не бачыце? Дровы пілую».

Уже будучи Народным поэтом и депутатом Верховного совета, Колас старался наладить быт родной деревне: помогал провести газ, построить школу. Ему писали со всех концов страны.

Зарплату вице-президента Академии наук писатель ни разу так и не получил – все отправлял почтовыми переводами тем, кто просил о помощи.

Юрий Мицкевич:
Ён быў чалавек ашчадны – сялянская закваска. Ведаў цану кожнай рэчы, но ён нікому не адмаўляў у дапамозе. Дзядзька з Магілёўшчыны, зусім чужы чалавек, піша ліст Коласу, што конь адвязаўся і з кручы зваліўся ў Дняпро і ўтапіўся. І з яго спаганяюць 7 тысяч рублёў на тыя грошы. «А ў мяне 7 дзяцей, дапамажыце, дзядька Якуб!». Колас пасылае незнаёмаму чалавеку 7 тысяч.

«Говорил, не жалей и езди!» Как распорядились подаренными «Эмками» Колас и Купала?

Подробности – в видеоматериале