Можна безліч разоў наведваць Мір і кожны раз адкрываць тут для сябе новы свет. Сёлета – 585 год з першага пісьмовага згадвання паселішча. Колькі эпох, людзей, падзей увабрала ў сабе адно з найпрыгажэйшых мястэчак Беларусі! Я бываю тут па дзясятках нагод у розныя поры года і надвор’е, але заўжды, як мінаю шыльду “Мір”, адчуваю, што маё сэрца пачынае нястрымна біцца хутчэй. І гэта не тахікардыя, а любоў з першага погляду. У нашага рамана з Міром шмат чароўных момантаў, і сёння я вам раскажу пра сваё спатканне з неверагодным месцам надзвычайнай сілы і адначасова неабдымнай цеплыні душы – старадаўнім Мікалаеўскім касцёлам.
Усё пачалося восенню мінулага года. Ужо тады я зразумела, што як толькі пачынаеш працаваць у карэліцкай раённай газеце, аўтаматычна атрымоўваеш журналісцкую “часовую прапіску” ў Міры. І вось у адзін з прыездаў у верасні ў мяне выдалася крыху часу пагуляць ля замка, я “шчоўкала” фотаапаратам пейзажы, як раптам дастала нататнік і напісала: “У Міры любы ракурс выдатны. Але ёсць мясціны, з якіх адкрываецца асаблівы від на наваколле. Зараз угледзелася ўдалечыню і злавіла сябе на думцы, што Мікалаеўскі касцёл нібы рэха Мірскага замка…” І роўна ў гэтае імгненне мяне накрыла ідэя-фікс абавязкова напісаць пра тутэйшы храм.
Той самы ракурс, з якога ўсё пачыналася…
Хутка думаецца – доўга робіцца. Месяцы мінулі, я вандравала па ўсім раёне, але кожны раз, калі праязджала міма касцёла, мяне як магнітам цягнула менавіта сюды. І аднойчы з лёгкай рукі старшыні Мірскага сельсавета Аляксандра Маркевіча ў мяне апынуўся нумар мясцовай парафіянкі Марыны Язерскай. Як толькі я пачула ў трубцы гэты звонкі, поўны радасці і жыцця голас, кінула ўсё і практычна цэлыя летнія выхадныя правяла ў Мікалаеўскім касцёле.