Раніцай прагрымеў гром, зямлю амыў цёплы густы дождж, і парк Мірскага замка, па якім вілася мая сцяжынка, напоўніўся водарам маладога лісця паркавых дрэў, водарам зацвітаючай дзесьці чаромхі. Весела шчабяталі птушкі.
Калі падняла вочы, майму погляду адкрылася карціна, якая закранула ўсе струны маёй душы. Перада мной была капліца з чырвонай цэглы і маляўнічае мазаічнае пано з лікам Ісуса Хрыста, амытае майскім дажджом, зіхацела ў промнях сонца. Яго вочы са спагадай пільна глядзелі мне ў вочы і сагравалі незямной цеплынёй, нараджаючы ў душы светлае і чыстае пачуццё веры. Побач быў паўразбураны замак, а на сценах капліцы толькі некалькі ямак пакінулі варожыя кулі.
Быццам святы лік Хрыста-Бога абараніў яго ад разбурэння, бо збудаваны ў 1904-1910 г.г. архітэктарам Робертам Марфельдам па замове Клеапатры, жонкі Мікалая Іванавіча Святаполк-Мірскага, арганізаваны храм-пахавальня перажыў 2 вайны, 2 акупацыі, рэвалюцыю, часы ганення і марадзёрства, але ўсе палымяныя падзеі XX стагоддзя не разбурылі яго прыгажосць, не зацямнілі святасць ліка Ісуса Хрыста. Таямнічасцю агорнута яго гісторыя. Існуе шмат аповедаў аб тым, што прывід капліцы – 18-гадовая дзяўчына Сафія Святаполк-Мірская – можа з’явіцца месячнай ноччу. А яшчэ многім здаецца (як і мне), што вочы Ісуса Хрыста заўсёды накіраваны менавіта на іх. Ды так і павінна быць: мы з надзеяй глядзім на Яго, а Ён глядзіць на нашы зямныя ўчынкі.
Як часта людзі едуць у далёкія мясціны, каб пазнаёміцца з дасягненнямі культуры, наталіцца намоленай энергіяй святых мясцін, выпіць вады са святых крыніц. Хіба ж можна абысці ўвагай унікальную жамчужыну беларускай культуры і духоўнасці – капліцу ў Замкавым комплексе «Мір», гонар і багацце нашага раёна?
Няхай у шчасці і радасці, у горы і бядзе вядуць вас, сябры, дарогі да святога ліка Ісуса Хрыста да гэтай капліцы. Пакланіцеся яму і прыміце яго благаслаўленне, каб ачысціцца і адрадзіцца душой.
Леаніла ДЗЯНЬКЕВІЧ,
жыхарка г.п. Карэлічы
Фота Марыны КАЗЛОВІЧ