Задумка пасадзіць ружы прыйшла да Ганны Канстанцінаўны Троцкай з вёскі Лыкавічы нечакана. Аднойчы ўбачыўшы іх, вырашыла вырошчваць сама. Бацькі выдзелілі невялікі кавалачак зямлі (было гэта шмат гадоў таму), і яна пасадзіла будучых прыгажунь.
Ружы радавалі жанчыну — і любімая справа ўсё больш захапляла. Дачка Святлана таксама зацікавілася кветкаводствам: купляла чаранкі ружаў, садзіла на агародчыку, клапацілася як пра малых дзяцей.
— Гэта мая аддушына, — прызнаецца субяседніца. — Я адпачываю сярод кветак душой. Раніцой прайдуся па агародчыку, акіну позіркам кожную, настрой адразу паляпшаецца. Займаюся і вырошчваннем агародніны. Саджу цыбулю, капусту, часнок, кабачкі, гарбузы, памідоры, баклажаны, перац, зеляніну.
Ганна Канстанцінаўна моцна любіць маленькую радзіму. У вёсцы Лыкавічы прайшло яе дзяцінства, і зараз прываблівае любы сэрцу куточак. З цеплынёй і ўдзячнасцю яна ўспамінае пра родных людзей: мама была паляводам, бацька — конюхам і будаўніком. Яны любілі працаваць на зямлі і трымалі асабістую гаспадарку.
— Я жыла ў Карэлічах, а на выхадныя дні ездзіла ў вёску, — гаворыць жанчына. — Зараз на лета прыязджаю сюды, тут мае карані. Дачка Святлана наведваецца штотыднёва ў вёску, і мы дружна працуем на падворку і ў агародзе.
Дом пад нумарам 63 у вёсцы Лыкавічы знайшлі адразу: ён патанаў у шматлікіх рознакаляровых фарбах. Гаспадыня патлумачыла, што кветкі цвітуць з ранняй вясны да позняй восені. Сярод вясновых назвала пралескі, прымулы, гіяцынты, крокусы, цюльпаны; летніх — ружы, півоні, касачы, лілеі, клемацісы; а сярод асенніх — аксаміткі, астры, хрызантэмы.
У чарговы раз акідаю позіркам вясковую прыгажосць. Чаго толькі ні ўбачыш на падворку і ў агародзе: арка з клемацісаў, плеценыя кошычкі, буслы і конікі з фанеры, мноства астраўкоў кветак, дэкаратыўная сажалка. Сапраўдныя чараўніцы — да ўсяго прыкладзены рукі, ва ўсё ўкладзена душа маці і дачкі.
Ганна Канстанцінаўна арганізавала экскурсію па тэрыторыі ля роднага дома. З задавальненнем расказвала пра кожнае дрэўца, раслінку, кветачку.
— Кветкі ўпрыгожваюць наша жыццё. Пагаворыш з імі — і на душы становіцца лагодней. Дзеля гэтага можна пастарацца, — зазначыла Ганна Канстанцінаўна.
Галіна СМАЛЯНКА.
Фота Іны ЛЕЙКА.