Мая вёска
Сярод лясоў дрымучых і балотаў
З’явілася ты, вёсачка мая.
Шарыбаўкай цябе назвалі людзі
У гонар першага гаспадара.
Ён ляда карчаваў, засеяў поле,
Сям’ю сваю да працы прывучаў,
Жадаў усім вяскоўцам добрай долі
І ў спадчыну ўсё лепшае аддаў.
Раслі хаціны, як грыбы, у лесе,
Сяліліся ў іх людзі-землякі.
У сваіх сэрцах яны радасць неслі,
І гараваць было ім не з рукі.
Прайшло нямала год з тае часіны.
Змянілася і ты, мая зямля,
Але ў памяці засталіся хвіліны
Пра нашага Шарыбку, гаспадара.
Ты, вёсачка, з гадамі прыгажэла,
Мацнела дружбаю, пускала карані,
Змагалася з напасцямі, уцалела
У гады Вялікай, лютай той вайны.
Шмат згінула ў ёй маіх суседзяў,
Сяброў, братоў і жыхароў зямлі,
Што вёску гэту разам будавалі
І шанавалі, моцна бераглі.
Нашчадкам вёска наша засталася.
І мы павінны зберагчы яе,
Бо лепшае зямлі, малой радзімы,
Не знойдзеш болей у сваім жыцці.
Людміла Ігнацьеўна ЛАПІКАВА,
настаўнік беларускай мовы і літаратуры
ДУА “Буда-Люшаўская СШ”.