Аляксандр Кудраўцаў: "Мая галоўная перамога — мая сям'я"

Калі заходзіць размова пра баскетбольныя поспехі беларусаў, не ўзгадаць імя Аляксандра Кудраўцава проста немагчыма. Атакуючы абаронца нацыянальнай зборнай, адзін з самых вядомых спартсменаў краіны, найлепшы гулец Беларусі апошніх двух гадоў падзяліўся са "Звяздой" самым патаемным: гісторыяй любові да баскетбола, расповедам пра сямейнае жыццё і пра тое, якую перамогу ён лічыць сваёй самай галоўнай. Такім чынам...

— Зусім нядаўна фінішаваў чарговы сезон Адзінай лігі ВТБ. Наколькі цяжкім было для каманды, якая да гэтага "варылася ва ўласным соку", выступаць на адной арэне з гульцамі НБА, змагацца з камандамі вышэйшага класа?

— Я сказаў бы, што хутчэй цікава, чым складана. У некаторых момантах, вядома, было вельмі цяжка — і фізічна, і псіхалагічна. Але з часам мы ўліліся ў гэты рытм, і пасля першай, другой перамогі стала лягчэй.

— Значыць, яшчэ пяць-шэсць матчаў, і каманда "Цмокі-Мінск" вырвалася б на лідзіруючыя пазіцыі ў гэтым сезоне?

— Ведаеце, пасля Новага года да нас пад'ехалі добрыя гульцы: і амерыканец Ціер Браўн, які ўжо гуляў у НБА, і літовец Відас Гінявічус, прызёр чэмпіянатаў свету і Еўропы, вельмі дапамаглі нам. Сваім вопытам, шалёным настроем на барацьбу. Плюс — неацэнная трэнерская дапамога з боку Рытмантаса Грыгаса. Так, магчыма, калі б было яшчэ 5 матчаў... Можа, і занялі б якое з прызавых месцаў. Гэта — спорт. Тут нічога нельга прадбачыць.

— А развіццё сваёй кар'еры вы таксама не маглі прадбачыць? Бо яшчэ гадоў пяць таму гулялі ва Украіне, у Польшчы. Чаму ж вырашылі вярнуцца на радзіму?

— Апошнія два гады я гуляў ва Украіне і мог бы там застацца. У мясцовым чэмпіянаце хапае добрых гульцоў, цікавых, баявых матчаў. Але мне хацелася пагуляць у еўракубках, паспрабаваць свае сілы ў лізе ВТБ, даведацца, як гэта — змагацца на самым высокім узроўні.

— І чым, у першую чаргу, быў цікавы такі высокі ўзровень, як, скажам, узровень "Еўрачэленджа"?

— Ён цікавы з пункту гледжання вопыту. Ты перасякаешся з іншымі людзьмі, з іншымі псіхалогіямі, з іншымі канцэпцыямі, школамі баскетбола. Акрамя таго, гэта адкрывае новыя сувязі, чалавечыя адносіны. Пасля таго, як я пачаў гуляць у "Еўрачэленджы", пазнаёміўся з многімі гульцамі. Да гэтага часу маем добрыя зносіны. Так баскетбол перацякае ў жыццё.

— Перацякае ў якасці стылю жыцця, працы або захаплення?

— Баскетбол — гэта нават не стыль. Гэта — частка майго жыцця. На сёння ён даў мне практычна ўсё. Той, хто я ёсць, кім я буду, магчыма. Баскетбол накіраваў на патрэбны шлях... Дзякуючы яму я пазнаёміўся з цудоўнымі людзьмі, сустрэў сваю жонку. Баскетбол — гэта мой свет. Спадзяюся, што буду ў ім яшчэ вельмі доўга.

...Пра любімую жонку, нараджэнне сына і сабаку, які таксама прыходзіць на дапамогу

— Атрымліваецца, свет баскетбола дапамог вам пабудаваць не толькі кар'еру, але і асабістае жыццё. Раскажыце, як гэта адбылося...

— Я пачынаў прафесійна гуляць у Гродне, там жа і вучыўся. Але праз год-два да нас прыйшоў іншы трэнер — Аляксандр Барысаў. Яго камандзе быў неабходны баявы склад, моцныя гульцы для ўдзелу ў еўракубках. У той час я да такіх не адносіўся. Я пераехаў у Мінск, потым перавёўся туды ж ва ўніверсітэт. І, вядома, з задавальненнем гуляў на першынстве ўніверсітэта па баскетболе. Там і пазнаёміліся з маёй цяперашняй жонкай. Яна была фанаткай баскетбола.

— Зараз ваша жонка таксама жыве спортам?

— Не, яна працуе зусім у іншай галіне. Спорт застаўся проста захапленнем. Цяпер Наталля знаходзіцца ў дэкрэтным водпуску: у чэрвені ў нас народзіцца другі сын.

— Шчыра віншую! Скажыце: напэўна, пастаянныя трэніроўкі не дазваляюць праводзіць з сям'ёй шмат часу? Як атрымліваецца адначасова быць паспяховым гульцом, клапатлівым мужам і добрым бацькам?

— Ведаеце, у Беларусі я праводжу з сям'ёй даволі шмат часу. Вядома, часам прыходзіш дадому, выцягваеш ногі і разумееш, што больш ні на што сіл не засталося. У гэтых выпадках выратоўвае... сабака. Пагуляеш з ім, і ўся стома праходзіць. Яшчэ мне вельмі пашанцавала з жонкай. Яна ў мяне малайчына. Умее самастойна спраўляцца са шматлікімі цяжкасцямі.

— А як прайшло нараджэнне першага дзіцяці? Я ведаю, што вы прысутнічалі пры родах...

— Так, прысутнічаў, і ўсё прайшло нармальна. Памятаю, стаяў у палаце. У халаце, у шапачцы. І тут лекары кажуць: прымай. Прыняў, памылі малога, на руках патрымаў, пару бутэлек шампанскага для каманды купіў... Яшчэ і на трэніроўку паспеў, хоць да яе 60 км ехаць трэба было. Неўзабаве, праўда, пара штрафаў з ДАІ за перавышэнне хуткасці прыйшло. Па пошце. Але гэта ўжо іншая гісторыя...

— Вольны час праводзіце актыўна, або пасля трэніровак сілы толькі на пасіўны адпачынак застаюцца?

— Не, аддаем перавагу актыўнаму адпачынку. Звычайна мы ўтраіх садзімся на веласіпеды, побач сабака. Ад'язджаем кіламетраў на 10... У нас жа і рэкі, азёры. Пінг-понг любім. У кафэ-кіно таксама наведваемся. У госці любім хадзіць. Учора вось сям'ёй на шашлык выбраліся — жонка, сын, тата, мама...

...Пра выбар і галоўную перамогу ў жыцці

— З баскетболам вы звязаны ўжо каля 10 гадоў. Ніколі не было жадання займацца нечым кардынальна іншым?

— Калі я заканчваў універсітэт, ужо быў больш-менш вядомым у беларускім баскетболе. У гэты ж час у мяне была магчымасць працаваць гідам у турыстычнай фірме. Трэба было выбіраць. А тут зборную Беларусі запрасілі на турнір у Егіпет. Але пасля сезона многія хлопцы з асноўнага складу адмовіліся ехаць, узялі чатырох маладых. Таму мне трохі пашанцавала. Але я выступіў нядрэнна, мы занялі другое месца. Атрымліваецца, з гэтага моманту я трапіў на сцежку баскетбола і ўжо нікуды не захацеў з яе сыходзіць.

— І, як я разумею, у бліжэйшы час яе не пакінеце?

— Так, я хачу застацца ў гэтым баскетбольным свеце. Нават калі пайду ў нейкі бізнес, то ўсё роўна застануся, буду прыходзіць на матчы, глядзець гульні па тэлевізары. У ідэале хацелася б прыйсці ў бізнес, звязаны са спортам, і заставацца трэнерам маладога пакалення. Яно сапраўды запатрабаванае, з ім цікава працаваць...

— У вашай скарбонцы велізарная колькасць званняў, узнагарод. А якую перамогу на сёння лічыце самай галоўнай у сваім жыцці?

— Мая галоўная перамога — гэта тое, што ў мяне такая жонка і такое дзіця.

— Гэта значыць, перамогі на спартыўнай пляцоўцы ўсё ж знаходзяцца на другім плане?

— Ведаеце, сям'я, сямейны дабрабыт — гэта самае галоўнае. Так уладкавана ў жыцці. Спорт — гэта кароткая кар'ера. Ты быў заўзятарам, стаў прафесійным спартсменам і — зноў будзеш заўзятарам. Гэта адно імгненне. Калі мы ўпершыню выйгралі ў легендарнага "Жальгірыса", эмоцыі білі праз край. Але яны прайшлі: праз дзень, праз два. Калі выйграў індывідуальны прыз — так, крута-выдатна. Але пачуццё радасці зноў праходзіць. Усё гэта засталося дзесьці ў газетах, на фотаздымках. А з сям'ёй ты будзеш жыць столькі, колькі Бог дасць. Гэта — аснова, гэта галоўнае. Таму гэтыя гады, праведзеныя ў ладзе, у любові да сваіх блізкіх, у сотні разоў даражэйшыя за самыя казачныя спартыўныя перамогі.

Кацярына Дадзеркіна.