Наталля Гаўрыловіч на ўручэнні юбілейнага медаля.
Працоўная дзейнасць Наталлі Гаўрыловіч, аператара машыннага даення МТФ “Вецяра” ААТ “Таргуны”, адзначана цэлым стосам грамат і падзяк за добрасумленнасць і высокія паказчыкі. Неаднаразовая ўдзельніца абласных “Дажынак”, практычна штогадовая пераможца раённых спаборніцтваў, “Чалавек года Віцебшчыны – 2012” – спіс узнагарод і званняў, як ужо паведамлялася, сёлета папоўніўся юбілейным медалём “100 год органам дзяржаўнага кіравання сельскай гаспадаркай і харчаваннем Беларусі”.
– Мне неяк сястра сказала: відаць было з малых гадоў, што ты станеш калгасніцай, – задорна смяецца Наталля Вячаславаўна і дадае, ужо сур’ёзна: – Мой шлях у сельскую гаспадарку не быў кароткім і імклівым, але, лічу, менавіта ў гэтай сферы я рэалізавала сябе найбольш поўна, як кажуць, адбылася ў прафесіі.
Жанчына згадвае, як пасля заканчэння школы падалася ў латвійскі горад Ліепая. Там жыла старэйшая сястра, там паспрабавала пачынаць свой працоўны і дарослы жыццёвы шлях і юная Наташа.
– Не атрымалася ў мяне, і гавару гэта без дапаўнення “на жаль”, – разважае суразмоўца. – Кажуць, што не кожны вясковец можа вытрымаць гарадскі тэмп жыцця, а ў мяне выйшла наадварот. Заўжды была хуткай у справе, рухомай, дзейснай, таму энергіі маёй зрасходавацца не было дзе. Работа статычная, з лічбамі, паперамі, а пасля работы які ў горадзе занятак? Вячэру згатаваў ды ў тэлевізар. Нас, дзяцей, у сям’і было чацвёра – у мяне дзве сястры і брат, і бацькі нікога не пеставалі, змалку мы былі прывучаны да цяжкай сялянскай працы з віламі, рыдлёўкамі, косамі ды матыкамі. Ва ўсіх сем’ях у тыя часы было так – з падсобнай гаспадаркі жылі, збіралі нейкую дадатковую капейчыну. А там, у горадзе, практычна бяздзейнасць. А яшчэ мала было прастору, вольніцы, свежага паветра, сумавала па родных сцежках, гаворцы, людзях.
Вярнулася. Чатырнаццаць гадоў адпрацавала ў аддзеле статыстыкі ў Докшыцах, але ўвесь гэты час адчувала: не яе, не тое. Відаць, “гаварылі” ў ёй гены бацькі – вядомага агранома Вячаслава Піліпавіча Труса. Таму звольнілася і ўладкавалася ў родны калгас “Зара камунізму” – даяркай на ферму “Вецяра”, якой не здраджвае ўжо 27-ы год. Наталля Вячаславаўна пяць гадоў як выйшла на пенсію, але прызнаецца, што працаваць будзе, пакуль дазволіць здароўе.
– З маёй хуткасцю перарабіць нейкія хатнія справы шмат часу не займае, а сядзець без дзейнасці я не проста не люблю – пакутую ад гэтага, – дзеліцца з намі. – Даглядаю зараз паўсотні цялятак, і гэта работа мне таксама падабаецца, бо вельмі люблю жывёлу. Чаму дабівалася высокіх надояў? Дык кожную сваю кароўку, што называецца, “ведала ў твар”, мела да асобнай рагулі асаблівы падыход. Як інакш? – гэта ж жывая істота, разумная і ўдзячная. А яшчэ, калі хочаш добрых вынікаў, не лічыся з часам, не ляці дадому, пакуль усё не будзе зроблена, як належыць. Старэйшыя пакаленні даярак працавалі менавіта так, а што з тых часоў, уласна кажучы, памянялася? Трэба, каб карова была добра накормлена, стаяла ў чыстым і цёплым, падоена была своечасова – вось і ўсе “завумныя” тэхналогіі.
Алена НЕСЦЯРОНАК.
Фота В. Чарвінскага.