Віляйчанка напісала ліст бабулі ў Сірыю і стала прызёрам эпісталярнага конкурсу

віляйчанка Яра Кхаліфа напісала ліст бабулі ў Сірыю і стала прызёрам абласнога этапу эпісталярнага конкурсу. Фота забяспечана Ірынай Брацук.

“Кожны дзень я слухаю музыку. Калі яна сумная, то перад маімі вачыма разыгрываюцца сцэны вайны.Вось працяжная хуткая музыка –  гэта нясуцца бамбардзіроўшчыкі. Яны бамбяць маю школу, бамбяць парк, у якім я з мамай і татам гуляла, бамбяць вуліцы, па якіх я хадзіла са сваімі аднакласнікамі, бамбяць дамы, крамы, заводы...” Не, гэта не вытрымкі з ліста часоў Вялікай Айчыннай вайны, гэтыя словы васьмікласніца з Вілейкі Яра Кхаліфа зусім нядаўна напісала бабулі ў Сірыю. І працягнула ліст:

“Тэмп музыкі паскараецца – гэта нясецца хуткая дапамога. Гук сірэны хуткай дапамогі – гэта адзіная надзея для тых, хто ўжо страціў надзею. Загрымелі барабаны – гэта танкі! Тут пранёсся рэзкі голас скрыпкі, які раздзірае душу. Гэта плач і маленне дзяцей. Плач майго стрыечнага брата, у якога бацька пайшоў на вайну і змагаецца ў самай небяспечнай кропцы Сірыі. Плача татаў дзядзька: загінуў яго сын. Плачуць суседзі: адзін сын загінуў, другі ў палоне. Плача арабскі уд ... Плачуць людзі ...”

 

З-за вайны вярнуліся ў Беларусь

Яра нарадзілася ў Вілейцы – адсюль яе мама. Алена выйшла замуж за сірыйскага студэнта, які вучыўся ў Мінску. Калі Яры было два гады, сям'я паехала жыць Сірыю. А ўлетку прыязджала ў Вілейку – да бабулі і дзядулі.

У Сірыі сям'я з трыма дзеткамі (Яра і два меншыя браты) жылі ў Хомсе. Горад гэты цяпер стаў сумна вядомым: там адбыліся адны з самых кровапралітных баёў вайны, што развязалася ў Сірыі. З-за вайны і давялося ўсёй сям'і каля трох таму вярнуцца ў Беларусь. 

Яра пайшла вучыцца ў шосты клас сярэдняй школы №3. Вядома, хваляваліся бацькі, як дачцэ ўдасца адаптавацца да новых рэалій. Да таго ж, размаўляць па-руску Яра магла, але ні чытаць, ні пісаць на рускай мове як след не ўмела.

– Нас так душэўна сустрэлі ў школе, – успамінае Алена, мама Яры. – Дырэктар Мікалай Мікалаевіч Гіро, настаўнікі так перажывалі за Яру, клапаціліся пра яе, распытвалі, як яшчэ ёй дапамагчы. Дзякуй ім усім.

Прайшло не так многа часу – і Яра дагнала аднакласнікаў у вучобе.

– Яра адчувае слова – гэта самае галоўнае. Ёй удалося так хутка вывучыць рускую мову,  ухапіць яе нюансы, – расказвае настаўніца рускай мовы і літаратуры Ірына Брацук. – І па беларускай мове, і па іншых прадметах добра паспявае. Дзяўчынка таленавітая, выхаваная, актыўная, добрая, спагадлівая – залатое такое дзіця. Вельмі прыгожа чытае вершы – паспяхова ўдзельнічала ў школьным конкурсе чытальнікаў.  У класе яе добразычліва сустрэлі, і яна заняла дастойнае месца ў ім.

Яры даспадобы, што ў Беларусі дзяўчаты і хлопцы вучацца разам. Бо ў Сірыі вучылася з аднымі дзяўчатамі (змешаныя класы былі толькі ў пачатку навучання). Здзівілі ўрокі працы – што тут за гэта ацэнкі ставяць.

– Камп'ютарызацыя ў Сірыі не такая развітая, там больш жывога кантактавання, дзеці больш кніжкі чытаюць, – падзялілася яна і такім назіраннем. – А ўвогуле мне падабаецца, што Беларусь – спакойная краіна. Тут добразычлівыя і гасцінныя людзі.

 

Ліст да бабулі ў Сірыю

Нядаўна праводзіўся чарговы рэспубліканскі маладзёжны конкурс эпісталярнага жанру. Тэма яго: “Напішы ліст і раскажы, як музыка ўплывае на жыццё чалавека”.

– Вырашылі паўдзельнічаць, думалі, як штосьці цікавае напісаць, каб такога ў нікога не было, – працягвае аповед Ірына Брацук. – Яра сказала: “Давайце напішу ліст маёй бабулі Суад у Сірыю. Яна жыве ў такіх страшных умовах”. Сумны такі ліст атрымаўся, але душэўны.

Ацаніла гэта і журы. Ліст Яры заняў першае месца на раённым этапе конкурсу і трэцяе – на абласным.

– Як вы думаеце, за кошт чаго гэты ліст высока ацанілі? – пытаю ў настаўніцы.

– Яра здолела сумясціць уплыў музыкі на чалавека і свой дзіцячы лёс і лёс дзвюх краін. Расказала, што ў яе дзве Радзімы. Беларусь – “краіна зялёных лясоў і блакітных азёр” і Сірыя – “цудоўная краіна, край гор, пустыняў і блакітнага мора”. І яна любіць абедзве.

Дарэчы, тэма музыкі блізкая дзяўчыне. Яна ў Сірыі вучылася іграць на фартэпіяна, стала прызёрам конкурсу на ўзроўні краіны. Цяпер працягвае навучанне ў Вілейскай дзіцячай школе мастацтваў, нядаўна пачала вучыцца яшчэ ігры на гітары. Зрэшты, пра гэта яна таксама напісала бабулі:

“Мілая бабуля, памятаеш, ты заўсёды марыла, каб я гуляла на удзе. На жаль, у Беларусі гэты інструмент не распаўсюджаны, але ёсць падобны на яго –  гітара. Бабуля, на канікулах я пабывала на выступленні ансамбля гітарыстаў  “Адэліна”. Мяне ўразіла тое, як па-майстэрску яны валодаюць інструментам і як выразна ўмеюць выказваць свае пачуцці з дапамогай музыкі. Пасля гэтага мне вельмі захацелася навучыцца іграць на гітары”.

Яра вельмі сумуе па Сірыі: багата родных засталося там. А весткі адтуль працягваюць праходзіць сумныя: даведаліся, што загінула колішняя настаўніца дзяўчыны.

Ліст бабулі пакуль даслаць не ўдалося – краіна ў вайне. Але дзяўчына спадзяецца, што гэта ўдасца зрабіць. І тады бабуля акуратна дастане акуляры і ўважліва, па некалькі разоў перачытае шчырыя словы ўнучкі:

“Бабуля, я абавязкова сыграю для цябе. Я прывязу табе музыку Беларусі, музыку дабра, любові і міру. Шчаслівейшай хвілінай маім жыцці будзе тая, калі я зноў ўбачу цябе і абдыму. Бабуля, музыка дае мне надзею, сілу, веру і любоў. Я не кажу бывай, я кажу да пабачэння.

З любоўю, твая ўнучка Яра з Беларусі”.

 

 
 

Даведка “РГ”

Уд – музычны інструмент, распаўсюджаны ў краінах Закаўказзя, Еўропы, Блізкага Усходу і Магрыба. Папярэднік еўрапейскай лютні, а таксама гітары.

 

Ліст Яры да бабулі

“Добры дзень, дарагая бабуля Суад !

Пішу я табе з далёкай для цябе краіны Беларусь, краіны зялёных лясоў і блакітных азёр. Нас падзяляюць тысячы кіламетраў. Не так даўно я ўспомніла тваю старую прыгожую песню, і мяне апаноўвае сум. Памятаеш, бабуля, як ты напявала яе мне, калі я была зусім дзіцём. Я ўспомніла твой пяшчотны голас, які да гэтага часу гучыць у мяне ў душы, убачыла як быццам наяве твае старыя спрацаваныя рукі, якія ў любую хвіліну заўсёды абдымалі і лашчылі мяне, адчула смак твайго печыва, якое ты заўсёды выпякала на свята... І адчула вострую тугу па утульным свеце дзяцінства. Калі я ўспамінаю Сірыю, мне робіцца сумна. Дарагая бабуля, няўжо ты думаеш, што я магла забыцца Сірыю, сваю другую Радзіму? Хіба магчыма для мяне забыцца цябе, забыцца ўсіх вас, неацэнных? Не, не думай гэтага! Бываюць хвіліны, калі я сумую па вас. Мая другая Радзіма – цудоўная краіна, край гор, пустыняў і блакітнага мора. Гэта ўсё стаіць у мяне перад вачыма так жа ярка, як у той дзень, калі я вас пакінула. І толькі музыка ратуе мяне ў гэтыя цяжкія хвіліны. Дзіўная і выдатная музыка! Свет прыгажосці і гармоніі.

Мілая бабуля, памятаеш, ты заўсёды марыла, каб я гуляла на удзе. На жаль, у Беларусі гэты інструмент не распаўсюджаны, але ёсць падобны на яго – гітара. Бабуля, на канікулах я пабывала на выступленні ансамбля гітарыстаў “Адэліна”. Мяне ўразіла тое, як па-майстэрску яны валодаюць інструментам і як выразна ўмеюць выказваць свае пачуцці з дапамогай музыкі. Пасля гэтага мне вельмі захацелася навучыцца іграць на гітары.

Бабуля, я ведаю, што ў народа Сірыі зараз самы цяжкі перыяд – гэта вайна. Горш нічога няма на свеце, калі пакутуюць ні ў чым не вінаватыя людзі. У гэтыя няпростыя часы кампазітары імкнуцца сваёй музыкай натхніць людзей на гераічныя подзвігі падняць іх баявы дух і спакойна пераносіць усе нягоды гэтага страшнага для Сірыі часу.Кожны дзень я слухаю музыку. Калі яна сумная, то перад маімі вачыма разыгрываюцца сцэны вайны. Вось працяжная хуткая музыка – гэта нясуцца бамбардзіроўшчыкі. Яны бамбяць маю школу, бамбяць парк, у якім я з мамай і татам гуляла, бамбяць вуліцы, па якіх я хадзіла са сваімі аднакласнікамі, бамбяць дамы, крамы, заводы, татаў офіс, бамбяць сірыйскі народ.

Тэмп музыкі паскараецца – гэта нясецца хуткая дапамога. Гук сірэны хуткай дапамогі – гэта адзіная надзея для тых, хто ўжо страціў надзею. Загрымелі барабаны – гэта танкі! Тут пранёсся рэзкі голас скрыпкі, які раздзірае душу. Гэта плач і маленне дзяцей. Плач майго стрыечнага брата, у якога бацька пайшоў на вайну і змагаецца ў самай небяспечнай кропцы Сірыі. Плача татаў дзядзька: загінуў яго сын. Плачуць суседзі: адзін сын загінуў, другі ў палоне. Плача арабскі уд ... Плачуць людзі ...

Але вось я чую гук флейты - гэта мелодыя свету і надзеі. Вайны больш няма?! Чуеш, бабуля, я чую музыку свету. Як я шчаслівая! Увесь аркестр свету іграе нам. Людзі шчаслівыя і ўсміхаюцца ...

Бабуля, я абавязкова сыграю для цябе. Я прывязу табе музыку Беларусі, музыку дабра, любові і міру. Шчаслівейшай хвілінай маім жыцці будзе тая, калі я зноў ўбачу цябе і абдыму. Бабуля, музыка дае мне надзею, сілу, веру і любоў. Я не кажу бывай, я кажу да пабачэння.

З любоўю, твая ўнучка Яра з Беларусі”