Дарагі трактар патрабуе сумлення і ведаў

У разгары пасяўная. Дарагая кожная гадзіна, кожная хвіліна. Нездарма ж кажуць: веснавы дзень год корміць. Хлебаробы стараюцца. Шчыруюць не пакладаючы рук і днём, і ноччу. І вельмі крыўдна бывае, калі работы на тым ці іншым участку спыняюцца з-за паломак, няспраўнасці тэхнікі. У тым ліку і новай, якой дастаткова зараз у сельгаспрадпрыемствах.

Рамонтныя брыгады тэхнічнага цэнтра ААТ «Глыбоцкі аграсэрвіс», які абслугоўвае заходнія раёны Віцебскай вобласці па гарантыі на новую тэхніку, і не толькі на яе, сёння не затрымліваюцца на базе. Звароты ідуць адзін за адным.

— Што, у нас тэхніка кепскай якасці? — цікаўлюся ў намесніка дырэктара Глыбоцкага аграсэрвіса па тэхнічнаму сэрвісу і рамонту Івана Цімафеева.

— Якраз наадварот, — кажа ён. — Тэхніка беларуская — і трактары, і камбайны, і пасяўныя агрэгаты, і іншая — вельмі высокай якасці і зарэкамендавала сябе ва ўсім свеце. Але справа ў тым, што яна даволі складаная, з камп’ютарамі. Перш чым сесці за штурвал, трэба вывучыць агрэгат. На жаль, не заўсёды і не ўсюды так бывае. Здараецца, што людзі ці то лянуюцца, ці то забываюць прачытаць інструкцыю.

Адбылася, праўда, не на пасяўной, а на ўборачнай, летась амаль анекдатычная сітуацыя. Камбайнер у адной з гаспадарак захварэў з-за таго, што не ведаў, як адрэгуляваць работу кандыцыянера. На вуліцы гарачыня пад 30 градусаў, а ў кабіне — мінус. Мардаваўся дзень з «зімы» ў «лета» і схапіў запаленне лёгкіх.

Значыць, на першы план выходзіць зноў чалавечы фактар. У пацверджанне гэтага хачу прывесці станоўчыя прыклады. Неаднаразовыя чэмпіёны рэспублікі на ўборцы зерневых Уладзімір Лаўцэвіч і Аляксандр Суднік з ААТ «Докшыцкі райаграсэрвіс» перш за ўсё свой поспех тлумачылі бездакорнай работай тэхнікі. А яна была такая ж, як і ва ўсіх: камбайны КЗС-1218. Вось толькі абслугоўвалі яны іх, відаць, лепш, чым уласныя аўтамабілі. І як бы позна не заканчвалі жніво — і ў гадзіну ночы, і ў тры, — раніцою заўсёды не забываліся зрабіць тэхнагляд агрэгата. Зімой праштудзіравалі не толькі інструкцыі, але прачыталі і дадатковую літаратуру.

Не  магу  не  прыгадаць  яшчэ  аднаго  чэмпіёна, удзельніка рэспубліканскіх «Дажынак» у Горках, вадзіцеля Віктара Сіўко з ААТ «Канстанцінаў Двор» Глыбоцкага раёна. Ён перавёз ад камбайнаў больш за паўтары тысячы тон зерня. І гэта ўлічваючы тое, што ён на пенсіі, а працоўны подзвіг здзейсніў на машыне ГАЗ-53 «Б», на якой працуе... 27 год. Машына выхадзіла тры свае тэрміны!

Усе гэтыя людзі нечым унікальныя. І ў той жа час нічога звышнатуральнага. Проста, сумленна, па-гаспадарску робяць сваю справу.

Канечне, патрэбна, каб была і зацікаўленасць. Яна, на першы погляд, ёсць. Будзе бездакорна працаваць тэхніка — будзе і заробак. Аднак тут ёсць і другі бок медаля. З той жа новай тэхнікі выжаць усё, што можна. Не мае значэння, звышнагрузка гэта ці не. Будзе паломка — дадуць новую дэталь, вузел. Не з уласнай жа кішэні грошы на гэта браць.

Такую псіхалогію ў свой час «раскусіла» старшыня калгаса «Перамога» Глыбоцкага раёна Алена Дзягель. Яна на цэлы год вызначала кожнаму механізатару фонд на запчасткі. Што сэканоміў — тваё. У ААТ «Глыбоцкая птушкафабрыка» за гаспадарчае дагляданне тэхнікі даплачваюць да 20 працэнтаў заробку.

Але вернемся да сёлетняй пасяўной. Нядаўна давялося сустрэцца на палетках сельскага вытворчага філіяла «Мнюта» ААТ «Глыбоцкі малочна-кансервавы камбінат» з маладым механізатарам Аляксандрам Каснікоўскім, які запісаў на свой рахунак першую сотню гектараў яравой сяўбы. Кінулася ў вочы, што яго магутны прыгажун трактар МТЗ-3022 выглядаў, як новы.

— Нядаўна атрымалі? — спытаў.

— Не, пяты сезон.

— А што гэта на пярэдняй восі плямы чарнеюць?

— Змазаў негролам, каб не давесці да бяды: парвецца сальнік, гумка ўсяго, а каштуе два мільёны. І прастаіш колькі…

Маленькая дэталь, а як яскрава характарызуе хлебароба!

Адным словам — гаспадар.

Уладзімір САУЛІЧ, «БН»

ДАВЕДКА. Сёння адзін трактар МТЗ-3022 каштуе  1,5  мільярда  рублёў.  Камбайн  КЗС-1218  — 2 мільярды 90 мільёнаў. Каб купіць апошні, патрэбна прадаць амаль тысячу тон зерня. Ёсць над чым падумаць!