Беларускамоўны касір у Магілёве: да мяне выстройваюцца чэргі, а да маіх калег - не

Сустракалі мы яго на працоўным месцы – у адной з крамаў Казіміраўкі. І пазналі адразу, хоць да гэтага нават не ведалі, як ён выглядае.
 

“Прывітанне”, – так ён вітаўся з усімі, каго бачыў. Часу ў нас было не шмат – праз некалькі хвілін мусіла пачынацца яго змена, аднак ён ветліва адказаў на нашы пытанні.

- Дзесці два месяцы таму. Нават крыху больш – амаль тры.

- Раней размаўляў з некаторымі толькі. Гутарыў у “Кантакце”, пісаў паведамленні. А зараз пачаў з усімі.

- Ды ўсё. Асяроддзе… Я задаў сябе пытанне – чаму я беларус, а размаўляю па-руску. Гэта было асноўнае.

- Некаторыя станоўча, некаторыя адмоўна. Па-рознаму.

- Некаторыя – да. Магу пачуць ад дзесяці чалавек адказы на роднай мове.

- Ну да… :) Бывае, што да. Напрыклад, ёсць тры касы, так, і я стаю на адной з іх, а дзве дзяўчыны – на астатніх. І бывае, што да мяне выстройваецца шмат чалавек, а да іх – амаль няма.

- Было і такое. Прыязджалі хлопцы з нашага братэрскага расейскага народа і казалі: ты што – хахол? Чаму па-хахляцкі з намі размаўляеш? Казалі, што прозвішча — "хахлаты".

- Яны не супраць. Некаторым, не буду казаць каму, не падабаецца, канешне. Яны кажуць, каб размаўляў “по-нормальному, по-русски”.

- Гэта не пра нашу краму :)

- Па-першае, гэта тое, што папулярна зараз у моладзі. Напрыклад, сацыяльныя сеткі. Усім падабецца сядзець ва ў “Кантакце”, “Фэйсбуке”. Трэба там папулізаваць. Ствараць, канешне, беларускамоўныя школы, класы – гэта ўсё файна. А моладзь рухаецца наперад, туды, дзе модна. Менавіта там і трэба пашыраць ужыванне беларускай мовы.