"Алеся" будзе шыць адзенне для нямецкіх паліцэйскіх

Дырэктар ААТ "Алеся" Мікалай ГУРЫНОВІЧ лічыць, што сёння нашы людзі больш уважліва выбіраюць, што купляць, а што — не:
 

— Магчыма, менавіта з-за гэтага сваю прадукцыю "Алеся" зараз імкнецца прадаваць менавіта на экспарт — да канца 2012 года да 35% ад усяго аб'ёму вытворчасці павінна прадавацца за мяжу.
 

Пакуль долю экспарту на прадпрыемстве атрымалася давесці толькі да 15%, але дырэктар перакананы, што да канца года прагнозны паказчык будзе дасягнуты, бо "Алеся" мае добры пакет заказаў. Як кажа дырэктар, калі не будзе экспарту, то не будзе і валютнай выручкі, з якой прадпрыемства закупляе імпартную сыравіну і новае абсталяванне. Другі па значнасці прыярытэт у рэалізацыі — гэта ўласная сетка фірмовыя крам: прынамсі, сёння тры фірмовыя крамы "Алесі" за месяц прыносяць каля 550 мільёнаў рублёў. На трэцім месцы — сталічны гандаль і прадстаўнікі прадпрыемства ў рэгіёнах. І толькі потым рэшткі прадукцыі накіроўваюцца ва ўсе іншыя крамы краіны.
 

Асноўная частка прадукцыі, якая ідзе на экспарт, прадаецца ў Расіі (прычым большай папулярнасцю карыстаюцца жаночыя калекцыі), але "Алеся" працуе і з іншымі краінамі — Эстоніяй, Германіяй. Дарэчы, у апошняй зусім нядаўна беларуская трыкатажная фабрыка выйграла тэндар на пастаўку адзення для паліцэйскіх:
 

— У Германію будзем пастаўляць карпаратыўнае адзенне. "Алеся" ўдзельнічала ў 6-7 тэндарах у Германіі, і мы выйгралі тэндар на выраб адзення для паліцыі Берліна і Брандэнбурга. Аб'ём — каля 35 тысяч вырабаў. Першая партыя па ўмовах тэндара павінна быць установачная — каля 800-900 вырабаў, яны будуць насіцца 2-3 месяцы, пасля чаго ўжо будзе пастаўлена асноўная партыя, — расказаў Мікалай Гурыновіч і дадаў, што "Алеся" выйграла яшчэ адзін тэндар, звязаны з пастаўкай адзення для нямецкай чыгункі. — Якасць наша іх задавальняе, яны плацяць за гэта добрыя грошы. Такі напрамак працы мы лічым правільным.
 

Дырэктар фабрыкі "Алеся" расказаў пра тое, як ствараюцца новыя мадэлі і калекцыі адзення:
 

— Мы не баімся канкурэнтаў, бо ў нас свая ніша. У нас не такія вялікія аб'ёмы — мы маленькія і мабільныя. А нашы мастакі бачаць, што будзе заўтра. Часам мы іх не разумеем, але потым аказваецца, што яны мелі рацыю. Напрыклад, закуплялі мы італьянскую пражу. І мастакі кажуць — баклажанавы колер трэба заказваць. А мы пярэчым: што гэта за колер, хто ж яго купіць? Але ж закупілі, выпусцілі першыя мадэлі... Тры-чатыры месяцы — абсалютная цішыня, мы ўжо думалі, што зноў прайгралі ў гэтым баі. Але потым усё раскупілі. Тое самае было і з яркімі ружовымі колерамі для мужчын летась: мы даводзілі, што не зразумее наш мужык такіх колераў, што яму чорненькае трэба, каб доўга не пэцкалася. Але выпусцілі невялікую калекцыю — і што вы думаеце, яна скончылася праз 2 тыдні!
 

Каб адпавядаць часу, за 6 гадоў на "Алесі" ў новае абсталяванне было ўкладзена каля 1,8 млн еўра.
 

— Новае абсталяванне — гэта новыя тэхналогіі, хочаш не хочаш, а трэба гэтым займацца. Да таго ж клопат пра тэхналогіі — гэта не толькі вязанне, але і скарачэнне выдаткаў на энергетыку. У нас напрыклад, уласная кацельня — паўмільярда рублёў мы ўклалі ў кацёл, за гэты год хочам яшчэ набыць парагенератары. Бо беларускі вытворца не можа канкурыраваць са смаленскім, паколькі там 1 кілават каштуе 5 цэнтаў, а ў нас — 15, за тысячу кубоў газу яны плацяць 120 долараў, а мы — 320...
 

Колькі грошай прыйдзецца ўкладваць у мадэрнізацыю сёлета, дырэктар "Алесі" дакладна сказаць не можа — пакажа жыццё:
 

— Калі з'яўляюцца новыя тэхналогіі, то мы шукаем грошы, крэдыты і іх купляем. Сёння я не магу сказаць, што мы сёлета ўкладзём, напрыклад, 2 мільярды рублёў. Можа, жыццё прымусіць, дык і 3 млрд укладзём. Усё павінна быць узважана: вядома, можна набраць крэдытаў, але ж іх яшчэ трэба і своечасова вяртаць.
 

Сёння ААТ "Алеся" — амаль цалкам дзяржаўнае прадпрыемства — 78,5546% акцый належыць Дзяржкамітэту па маёмасці і яшчэ 20,739% — Мінгарвыканкаму (прыватным асобам — толькі 0,7064%). Але не выключана, што дзяржпакет можа быць прададзены, пра што заявіў першы намеснік старшыні канцэрна "Беллегпрам" Уладзімір АСТРОЎСКІ:
 

— З часам доля дзяржавы будзе выстаўляцца на продаж — гэта несумненна. Але я мяркую, што калектыў і сам будзе нарошчваць свой прыбытак і выкупляць акцыі на баланс прадпрыемства. Мы не выключаем, што прыйдуць сюды і інвестары, але не тыя, якія зацікавяцца толькі нерухомасцю. У дзяржавы і канцэрна няма мэты арганізаваць чарговае казіно на базе "Алесі". Наша мэта — каб гэтае прадпрыемства развівалася, нарошчвала аб'ёмы вытворчасці.
 

Праўда, у жыцці так званыя "інвестары" якраз думаюць не пра вытворчасць, а пра нерухомасць і зямлю амаль у цэнтры Мінска, дзе знаходзіцца "Алеся":

— Расіяне прыязджалі і казалі: нас цікавяць толькі зямля і сцены. Усё астатняе — не, нам нават выгадна пахаваць вас як канкурэнтаў, — распавядае Мікалай Гурыновіч і дадае, што летась "Алеся" ўжо выстаўлялася на продаж. — Пры тым, якія ў мінулым годзе былі цэны, усю "Алесю" ацанілі ў 3,5 млн еўра. А мы толькі абсталявання купілі на 1,8 млн еўра! Можна было абсталяванне прадаць і адбіць свае грошы, атрымаўшы такі каштоўны кавалак у цэнтры горада...