Песня аб роднай зямлі

На бяседах неяк мiжволi пачынаюць гучаць грамадзянскiя, патрыятычныя песнi. І яны, узнаўляючы неўтаймоўны юнацкi дух, прыдаюць незвычайную прыўкрасу i размовам, i настрою грамады, вядуць да яе еднасцi i грунтоўнага сумоўя. Для адных бяседнiкаў — гэта памяць пра нялёгкiя шляхi-дарогi бацькоў, дзедаў, згадка пра iх маладыя гады, напоўненыя святой вераю. Другiя — выказваюць павагу да дзяржаўных i рэвалюцыйных традыцый, вернасць нязменным гуманiстычным iдэалам. Некаторыя — з дасягнутых вышыняў перагортваюць старонкi гiсторыi, занатаваныя ў песнях. А для многiх — песнi становяцца малiтвамi. Так было i 20—30 гадоў таму, i паўвека-век назад. Людзi заўсёды вывяраюць асабiсты лёс з лёсам краiны, роднай зямлi. I пастаянна iмкнуцца быць з ёю ў суладнасцi, у трывалай узаемасувязi.

Беларускiя кампазiтары i паэты напiсалi шэраг твораў на грамадзянскую тэму. Але найбольш пашырылiся тыя, у якiх з пяшчотаю апяваецца родная зямля. Песнi Iгара Лучанка моцна ўсталявалiся i на сцэне, i за бяседным сталом. Яны нясуць дабрыню, высакародны дух, стваральную энергiю. А вершы Уладзiмiра Карызны, пакладзеныя на музыку многiмi кампазiтарамi, прасвятляюць i сучаснiкаў, i наступнiкаў, сцвярджаючы жыватворную любоў да роднага краю, самаахвярную адданасць яму.