Разам... Не толькi на здымку
Дзякуй!
Гора заўжды, вiдаць, прыходзiць нечакана: атрымаўшы вестку пра смерць сястры, я (мама ў бальнiцы, уся астатняя радня раскiдана за межамi Беларусi) не ведала, што рабiць. З мужам i дачкой мы, спустошаныя, разгубленыя, прыехалi ў горад Бяроза, дзе жыла нябожчыца. А што далей? Куды кiдацца, з чаго пачынаць?
Сястра па стане свайго здароўя ўжо сем гадоў не працавала, але, нягледзячы на гэта, у калектыве цудоўна помнiлi яе, разам з намi шкадавалi аб такiм дачасным сыходзе, шмат што прадумалi i нават зрабiлi...
Ад адчування клопату i спагады з боку былых супрацоўнiкаў, людзей гарадка, нам хоць трохi рабiлася лягчэй...
Шчыры дзякуй усiм iм за клопат, i за такую патрэбную падтрымку! Наша сям'я нiколi не забудзе яе!
Марына Калiнiна.
г. Мiнск.
P.S. Гэты здымак быў зроблены, калi сястра яшчэ працавала.
На iм практычна ўсе, хто праводзiў яе i ў апошнi шлях.
Гэты здымак быў зроблены, калi сястра яшчэ працавала.