Каб у дзеўках не застацца, дзеўкам трэба падабацца...

а што купiў, за тое i прадам, хоць гэта цяпер i не модна: кажуць, камбайнер адзiн на працы затрымаўся (у чарговы раз) i да цёмнага... А ўжо стамiўся, — ледзь дадому прыпоўз: абмыцца яшчэ сiлы хапiла i нешта з'есцi — па драбязе... А больш... На жонку паглядзеў ды i пытаецца: "А можна я свае сужэнцкiя абавязкi грашыма сёння аддам?". Тая — не дзiўна было б, каб згадзiлася! Дзiўна, што — нiколi не паверыце — грошай не ўзяла!

Бо... усё зразумела — бiтва (за ўраджай...), пярэднi край — не да любошчаў. Як продкi мовiлi, не да пацераў, калi хата гарыць.

Вось i чытачам (мяркуючы па нашай пошце) не да гуляў цяпер, не да забавак ды вершыкаў нейкiх: справай трэба займацца.

Але ж конкурс (па меркаваннi Валерыя Гаўрыша з Пастаўшчыны) — таксама справа. I досыць сур'ёзная, бо, па-першае, упрыгожвае сабой найстарэйшую беларускую газету, па-другое, не дае "заржавець" мазгам чытачоў, па-трэцяе, абуджае таленты i, адпаведна, не дае iм загiнуць, уздымае многа вострых праблем, паляпшае настрой...

Мы ў гэтым ужо пераканалiся. Цяпер прапануем вам. I пачнём з назiрання, з адкрыцця, якое зрабiў Мiкола Старых з Гомеля:

Ну, безумоўна ж!.. I нават... зараз: яна, па меркаваннi Уладзiмiра Сiтнiка з вёскi Палажэвiчы Старадарожскага раёна, спецыяльна для гэтага марафет наводзiць i ўсiм выглядам сваiм папярэджвае:

спадар Сiтнiк гэта абяцае (за дзяўчыну) i не пiша, што будзе далей.

Можа, i правiльна робiць, бо ўсё ж i так зразумела, i так... напiсана. Дзе? Спадарыня Лабажэвiч з Клецка мяркуе, што на "твары"... у каня:

З таго ж канверта i сумнае:

Няволя ёсць няволя — дакладнае назiранне. I крыўднае, бо...

Прычыны? "Аброць" — гэта раз. Але ж бачаць чытачы i многае iншае. Ну лiчыце:

Наўрад...

Але ж мы не пра тое. Працяг тэмы ў Любовi Мiхайлаўны Чыгрынавай з вёскi Забалацце Вiлейскага раёна — яна думкi гэтага каня падслухала:

Не зразумела, праўда, прычым тут дзеўка... Але ж у Анатоля Гарачова з вёскi Даўнары Iўеўскага раёна ёсць радкi i пра яе:

Адпаведна — нiкуды не выехаць (за мяжу). А запрашалi ж! Уладзiмiр Iльiч Барысёнак з вёскi Плiна Ушацкага раёна пiша, што

I гэта — правiльна! Бо трэба ж берагчы навакольнае асяроддзе. Да таго ж дзяўчына на канi — гэта амазонка. Нават гучыць прыгожа! А ўжо глядзецца будзе!.. Ды тая студэнтка, камсамолка, спартсменка i прыгажуня з "Каўказскай палоннiцы" проста адпачывае.

Адкуль i верш:

Раiць гэта Валерый Гаўрыш з вёскi Навасёлкi Пастаўскага раёна, раiць хлопцам, ведаючы, што дзеўкi зусiм не супраць палону. Каб трапiць у яго, чаго яны толькi не робяць! I ў прыватнасцi (па меркаваннi сужэнцаў Астроўскiх з Мiнска):

Хоць знешнасць, як кажуць людзi спрактыкаваныя, i не самае галоўнае (а тым больш на спаборнiцтвах, што да гэтай канкрэтнай дзеўкi (са здымка) i спрабуе давесцi спадар Гарачоў з Iўеўшчыны. Ён пiша:

Яшчэ раз кажу табе,

Хоць i не шматслоўны я,

Што ў спартыўнай барацьбе

Твар твой — не галоўнае.

Мо пра яго, пра самае галоўнае, пiша Ала Тарасiк з Мiнска?

Тут хтосьцi можа папракнуць — наконт паэтаў. Ён, Мiкалай Някрасаў, маўляў, адзiн быў, пiсаў без сааўтараў. У тым лiку i крылатае (пра жанчыну):

...В игре её конный не словит,

В беде не сробеет — спасёт:

Коня на скаку остановит,

В горящую избу войдёт!

Але ж вядомыя многiм i iншыя радкi — Навума Каржавiна (прыводжу па памяцi):

Столетья промчались, и снова,

Как в тот незапамятный год:

"Коня на скаку остановит,

В горяшую избу войдет"...

Ей жить бы хотелось иначе —

Надеть подвенечный наряд,

Но кони всё скачут и скачут,

А избы горят и горят".

Iншымi словамi —

"Полжизни выживаешь,

Полжизни — доживаеш",

Успамiнаючы потым, што:

канстатуе спадар Гарачоў з Iўеўшчыны.

Але ж завяршаць чарговы конкурсны агляд на гэтакай сумнай ноце мы не будзем. Будзем, як заўжды, на вясёлай. Мiнчанка Тарасiк у якасцi подпiсу да здымка прапануе жыццесцвярджальнае:

Каб у дзеўках не застацца,

Дзеўкам трэба падабацца —

Хоць каму...

Ды хоць каню.

Праўда, з гэтым канём (са здымка) "нумар", мусiць, не прайшоў? I невядома, цi пройдзе? Нейкi ён (ну, гляньце!) — затузаны, загнаны.

Але ж

сцвярджае Уладзiмiр Дземчанка з вёскi Машканы Сенненскага раёна. А значыць, мо i ў камбайнера таго (што хацеў ад жонкi адкупiцца) не ўсё яшчэ страчана?..

Зрэшты, пра жанчын i мужчын, нашы асаблiвасцi i ўзаемаадносiны ў рубрыцы "Хто каго?" мы пiсалi — не раз. Прынамсi, на мiнулым здымку, калi памятаеце, рэчачка была. I ў ёй мужык пялёскаўся, нешта мыў. Па меркаваннi вялiкага чытацкага журы, найпрыгажэйшыя радкi пра яго напiсалi спадарынi Лабажэвiч з Клецка i Чыгрынава з Вiлейшчыны, спадары Сiтнiк са Старадарожчыны, Дубовiк з Бярэзiншчыны i Федарака... Яго радкi

Некалi Алёны мылi ручнiкi,

А цяпер пра гэта дбаюць мужыкi:

Лета, надвячорак, беражок Усы...

Мые дзядзька Зосiм жончыны трусы

Фота Анатоля Клешчука.