Вольга КАШЧАНОК,
загадчыца школьнай бібліятэкі ДУА «Сярэдняя школа № 3 г. Ганцавічы»:
– Для мяне Дзень Перамогі – гэта вялікае свята, і асацыіруецца яно найперш з цюльпанамі і нарцысамі, якія звычайна матуля зрэзвала мне ў вялікі рознакаляровы букет у нашым агародчыку для ветэранаў вайны, з вясковым мітынгам каля помніка салдату-вызваліцелю і, у рэшце рэшт, з успамінамі бабулі пра майго дзеда Паўла Сушчанку, які загінуў у чэрвені 44-га пад Ладагай, у той час Карэла-Фінскай ССР. Дзед прайшоў усю вайну, сваёй жонцы і дзецям, а іх у Паўла Васільевіча было чацвёра, слаў лісты. Бабуля казала, што было нават некалькі і ваенных фотаздымкаў. Вось толькі шкада: не захавалася ўсё гэта пасля нашых пераездаў з чарнобыльскай зоны. Хаця мая дзіцячая памяць захавала пажоўклую ад часу паперку – пахаванку ад дзеда…
На магіле роднага чалавека ў Выбаргскім раёне Ленінградскай вобласці некалі быў мой старэйшы брат Саша. А я ў гонар свайго дзеда Паўлам назвала малодшага сыночка.
Дзед Павел не быў героем у поўным сэнсе гэтага слова. Ён быў проста салдатам, які ведаў, за што ваюе, за што змагаецца. І калі пазбавіцца пафасу, то менавіта ён, Павел Сушчанка, для мяне – сімвал Перамогі, асоба, у жыцці якой было так мала падзей, затое засталася такая вялікая памяць…
Галіна МІКАЛАЕВА.
Вольга КАШЧАНОК,