Стрит-арт улицы Сумченко в Осиповичах — проект Дмитрия Полещука

Патрэбны чалавек у патрэбным месцы

Падрыхтоўка да “Дажынак-2020” — справа клапотная, аднак ёсць у ёй вялікі пазітыў. Нарэшце з’явілася магчымасць зрабіць нашаму райцэнтру даўно патрэбны “рэстайлінг”. Зразумела, у эпіцэнтр камунальна-будаўнічых намаганняў адным з першых патрапіў участак вуліцы Сумчанкі, які прылягае да галоўнай плошчы горада.

Тыповая савецкая забудова 60-70-х гадоў і архітэктурная выразнасць — словы не з аднаго аркуша і нават не з адной кнігі, аднак надаць ёй самабытнасці ўсё ж магчыма. Першы этап, так бы мовіць, тэхнічны: разбавіць шэра-бетонную “гаму” сцен жылых дамоў яркімі фарбамі. Другі — дапоўніць новы фон нейкай іскрынкай. І тут патрэбны добрыя ідэі ды творчыя людзі, якія могуць іх ажыццявіць найлепшым чынам.

Дзмітрый Палешчук — таленавіты ганчар, спецыяліст у галіне вонкавай рэкламы і проста мастак — даўно задумваўся, як можна зрабіць родны горад прыгажэй. На прапанову паўдзельнічаць ва ўпрыгажэнні вуліцы Сумчанкі згадзіўся з радасцю, тым больш атрымаўшы карт-бланш на выкананне досыць маштабнага праекта: аформіць у стылі стрыт-арт тарцовыя сцены двухпавярховак каля мясцовага галаўнога офіса “Беларусбанка”.

Па словах мастака, задумка такая: паказаць моманты чалавечага жыцця, што робяць яго яркім і запамінальным. Сэнсавае абагульненне і ўлік асяроддзя, часткай якога павінны стаць малюнкі, задалі мінімалістычную манеру выканання і каляровую гаму, дзе дамінуюць “паўсотні адценняў чорнага”. Атрымаўся свайго роду тэатр ценяў, які не муляе вока і тым не менш пакідае моцнае ўражанне.

Над праектам мастак працуе ўласнаручна: вопыт у падобных справах Дзмітрый мае ладны, так што афармленне аднаго дома завяршае за два-тры дні. Калі працуе, даволі часта падыходзяць людзі — каб выказаць сваё меркаванне. Абыякавых няма! Адны ў поўным захапленні, іншыя выказваюць крытыку, часам абгрунтаваную.

Такая розніца ўспрыняцця — добры знак, сведчанне таго, што землякам не ўсё роўна, дзе і як яны жывуць. Застаецца спадзявацца: гэтая пазітыўная энергія здольна “разраджацца” не толькі праз словы.

А крытыка арт-аб’ектаў, якія рэзка мяняюць выгляд горада, — з’ява гістарычна нармальная. Напрыклад, калісьці досыць вялікая колькасць парыжан лічыла, што Эйфелева вежа — сённяшні сімвал і гонар Францыі — выглядае пачварна. У такое цяжка паверыць, але гэта факт.

Аднак вернемся да нашых спраў. Вельмі хочацца спадзявацца, што калі-небудзь на месцы руін згарэўшага ўжо амаль сем гадоў таму дома на перакрыжаванні вуліц Інтэрнацыянальнай і Сумчанкі з’явіцца штосьці прывабнае і грамадска карыснае…

Дзмітрый САЎРЫЦКІ. Фота аўтара.

d.savrickiy@gzt-akray.by