З хваляваннем чакае Дзень Перамогі наш зямляк, жыхар вёскі Саска Ліпка
Уладзімір Пятровіч Чурыла. Зараз яму ідзе 95-год, але тое,
што было перажыта ў маладосці, назаўсёды засталося ў памяці.
Пачыналася ўсё, як і ў іншых яго равеснікаў-вяскоўцаў, з мірнай працы на сваёй зямлі — у бацькі была вялікая гаспадарка, і на ёй працавала ўся сям’я.
Звыклае жыццё было парушана, калі пачалася вайна. У жніўні 1944 г. 19-гадовы хлопец быў прызваны ў Чырвоную Армію. Служыў у 143-м запасным стралковым палку. Ён узгадвае, як штодзень хадзілі на стрэльбішча, вучыліся страляць па танках, ён быў другім нумарам. Затым тэрмінова перавялі ў 411-ы мінамётны полк, ужо ў якасці тэлефаніста, дзе ён упершыню прыняў удзел у баявых дзеяннях. Ён добра памятае, як 14 студзеня 1945 г. пачалося наступленне на Варшаву. Ішла моцная артпадрыхтоўка. Усюды стаяў страшны свіст і грукат. З баямі савецкія войскі дайшлі да Лодзі. Затым быў Берлін. Тут ён забяспечваў сувяззю свой полк.
— Неяк ноччу трэба было цягнуць па развалінах кабель, — узгадвае ветэран. — Я ледзь не трапіў да немцаў. Ішоў бой, кабель перабіла снарадам. Прыйшлося браць катушку на плечы і паўзком наперад. Абрыў знайшлі, але трапілі пад прамы артылерыйскі агонь. Рызыкуючы жыццём, ліквідавалі абрыў кабеля, хоць снарады рваліся і з бакоў, і наперадзе.
За гэты бой ваенны сувязіст быў узнагароджаны медалём “За адвагу”.
І цяпер з горыччу ён успамінае, як на яго вачах загінуў аднавясковец Канстанцін Лук’янавіч Волчак:
— Калі я падбег да яго, то ўбачыў, што яго грудзі прабітыя кулямётнай чаргой, але таварыш быў яшчэ жывы. У шпіталь не давезлі: ён памёр ад ран.
Дзень Перамогі нездарма называюць святам са слязьмі на вачах. Уладзімір Пятровіч Чурыла разумее гэта вельмі добра, памятаючы тую радасць, якая ахапіла ўсіх, хто разам з ім дайшоў да Берліна.
Адтуль яго перавялі ў Магдэбург, дзе ён працаваў на камутатары. Затым часць расфарміравалі, і ён трапіў у горад Уладзімір. Тут праслужыў да 1948 года. Вярнуўся дадому, дзе зноў прыступіў да мірнай працы на гаспадарцы з бацькамі. Калі арганізавалі калгас, адразу стаў яго членам. Працаваў гэтак жа сумленна, як і ваяваў, неаднаразова ўзнагароджваўся граматамі і каштоўнымі падарункамі.
Уладзімір Пятровіч уваходзіў у склад калгаснай будаўнічай брыгады. І многія будынкі ў вёсках былі ўзведзены яго рукамі. Любіць і зямлю. Саскаліпкаўцы ведаюць яго як заўзятага агародніка.
Ёсць у ветэрана хобі. Ён — музыкант, іграе на гармоніку. Некалі яго з братам Канстанцінам вельмі часта запрашалі іграць на вяселлях.
Уладзімір Пятровіч і яго жонка Надзея Пятроўна шмат гадоў пражылі разам у зго-дзе і павазе. Выгадавалі траіх дзяцей. У іх шасцёра ўнукаў, адзінаццаць праўнукаў. На жаль, спадарожніца пайшла з жыцця, і цяпер побач з бацькам па чарзе знахо- дзяцца дзеці, прыязджаюць з Мінска, з Высокай Ліпы.
У гэтай хаце заўсёды жылі цеплыня і ўзае-мапаразуменне. “Што дала мне сям’я? Напэўна, любоў да працы, — апавядае дачка нашага героя Лідзія Уладзіміраўна. — Бацька ж і цяпер трымае коз і курэй, пляце кошыкі, любіць кветкі — нават сам прапалоў градку. А як лепей зрабіць цяпліцу — дае парады сыну. Пра тое, як ваяваў, ён таксама расказвае”.
А аб ваенных шляхах-дарогах ветэрана нагадваюць медалі “За вызваленне Варшавы”, “За ўзяцце Берліна”, “За перамогу над Германіяй у Вялікай Айчыннай вайне 1941 — 1945 гг.”.
Соф’я ЛЮБАНЕЦ.