І яблыкі з кволых асін

Гэты верш Сяргей Ясенін напісаў у далёкім ужо 1917 годзе. Яго можна аднесці да вясковай лірыкі паэта. Твор не настолькі вядомы шырокаму колу чытачоў, каб яго скарачаць. Таму пачытайце спачатку яго на мове аўтара:

Нощь и поле, и крик петухов...
С златной тучки глядит Саваоф.
Хлесткий ветер в равнинную синь
Катит яблоки с тощих осин.
Вот она, невеселая рябь
С журавлиной тоской сентября!
Смолкшим колоколом над прудом
Опрокинулся отчий дом.
Здесь все так же, как было тогда,
Те же реки и те же стада.
Только ивы над красным бугром
Обветшалым трясут подолом.
Кто-то сгиб, кто-то канул во тьму,
Уж кому-то не петь на холму.
Мирно грезит родимый очаг
О погибших во мраке плечах.
Тихо-тихо в божничном углу,
Месяц месит кутью на полу...
Но тревожит лишь помином тишь
Из запечья пугливая мышь.

А цяпер азнаёмцеся з ім у перакладзе на мову, які зрабіў Антось Белахвостаў:

Ноч і поле, яшчэ пеўнеў крык...
Саваоф з златнай хмаркі глядзіць.
Вецер хворсткі ў раўнінную сінь
Коціць яблыкі з кволых асін.
Вось яна, гарката-мітусня,
Вераснёўская прыкрасць-туга!
І над сажалкай змошклым званом
Абрынулася хата бацькоў.
Як тады было — ўсё гэтак жа,
Тыя ж статкі і тая ж рака.
Толькі вербы над месцам, дзе груд,
Ўжо струхлелым падолам трасуць.
Хтосьці ўмёр, хтосьці ў цемру сышоў,
Не спяваць ім на ўзгорку ужо.
Мірна мроіць агменьчык-сваяк
Аб памерлых у змроку плячах.
Месяц ціха ў бажнічным куту
Месіць зноў на падлозе куццю.
Парушаючы цішу, глядзіць
З-за пячы палахлівая мыш.

І напрыканцы звычайныя пераклады:

Асоба — личность
Асабліва — особо
Люты — февраль
Зацяты — лютый
Маніць — врать
Вабіць — манить
Люлька — трубка (для курения)
Калыска — люлька, колыбель
Плёткі — сплетни
Бізун — плетка.

dubovik@sb.by