Запальваць сэрцы ў людзей...

Верш «Прарок» Аляксандр Пушкін напісаў у 1826 годзе. Якраз у час пакарання ўдзельнікаў дзекабрысцкага паўстання, многія з якіх былі сябрамі паэта. Твор стаў нібы адказам на такі паварот падзей, распавядаючы аб прызначэнні паэта і самой паэзіі. Згадаем некалькі радкоў з верша на мове арыгінала:

Духовной жаждою томим,

В пустыне мрачной я влачился, —

И шестикрылый серафим

На перепутье мне явился.

Перстами легкими как сон

Моих зениц коснулся он...

А цяпер пачытайце яго цалкам у перакладзе на беларускую мову, які зрабіў Мікола Федзюковіч:

Духоўна стомлены зусім,

з дарогі я ў пустыні збіўся, —

і шасцікрылы серафім

на раздарожжы мне з’явіўся.

Нячутным дотыкам, як сон,

павекаў ледзь крануўся ён, —

і іх напоўніў шум і звон:

пачуў я неба хваляванне,

завоблачных анёлаў лёт

і гадаў пад вадою ход,

лазы ў даліне прарастанне.

І каля вуснаў ён узнік

і вырваў грэшны мой язык,

і пустасловы, і каравы,

і джала мудрае змяі

ў вусны ўклаў і загаіў

сваёй дзясніцаю крывавай.

І грудзі мне рассек мячом,

і сэрца трапяткое выняў,

і жар, з яшчэ жывым агнём,

ён назаўжды ў грудзях пакінуў.

Як труп — ў пустыні я ляжаў,

ды голас боскі загадаў:

«Устань, прарок, як у дазоры,

і словам з іскрамі надзей,

абходзячы зямлю і моры,

запальвай сэрцы у людзей».

А цяпер некалькі слоў звычайных перакладаў:

Преступник — злачынец

Бархат — аксаміт

Красавица — прыгажуня

Благодарность — удзячнасць

Глист — рабак

Канун — пярэдадне

Остров — выспа

На гэтым сёння ставім кропку. У наступны раз, спадзяюся, зноў нешта цікавае пашукаем.