За дымавым вэлюмам

Гэты верш Ганна Ахматава напісала роўна сто гадоў таму, у далёкім 1913 годзе. Ён увесь прасякнуты тэмай кахання, таму што, на думку паэткі, яно — адзінае, што важна для чалавека, вызначае сэнс яго жыцця. Яна называла каханне «пятай парой года». Прыгадаем тэкст твора на мове арыгінала:

Звенела музыка в саду

Таким невыразимым горем.

Свежо и остро пахли морем

На блюде устрицы во льду.

Он мне сказал: «Я верный друг!»

И моего коснулся платья.

Так не похожи на объятья

Прикосновенья этих рук.

Так гладят кошек или птиц,

Так на наездниц смотрят стройных...

Лишь смех в глазах его спокойных

Под легким золотом ресниц.

А скорбных скрипок голоса

Поют за стелющимся дымом:

«Благослови же небеса —

Ты в первый раз одна с любимым».

А цяпер чытайце верш на беларускай мове. Пераклад належыць Таццяне Паповай:

Звон музыкі напоўніў сад

Невыказанаю тугою.

Пах вострай свежасцю марскою

На лёдзе з вустрыцаў салат.

«Я сябар верны!» — ён сказаў,

Крануў маю сукенку потым,

Ды рук ягоных лёгкі дотык

Абдоймаў мне не нагадаў.

Так гладзяць котак, птушанят,

Яшчэ — глядзяць на зграбных вершніц...

З-пад залацістых веяў льецца

Спакойна-ўсмешлівы пагляд.

А скрыпкі, поўныя тугі,

За дымавым пяюць вэлюмам:

«Нябёсы ўдзячна блаславі —

Ты ўпершыню сам-насам з любым».

А цяпер некалькі слоў звычайных перакладаў:

Надворак — двор

Плеўка — пенка

Мілагучна — благозвучно

Атрута — яд

Трус — кролик

Уцяміць — понять

На гэтым сёння ставім кропку. Спадзяюся, у наступны раз зноў нешта цікавае пашукаем.