Каралеўская справа

Калі была нагода, позіркі ўсіх скіроўваліся ў напрамку Міколы Караля, бо ведалі: калі Мікола заспявае, дык нават салавейка мусіць прыпыніць свае спевы.

Таленавіты чалавек — ён таленавіты ва ўсім. Гэта поўнасцю тычыцца нашага калегі Міколы Караля. Трэба напісаць тэрмінова ў нумар артыкул? Няма праблемы. Мікола ўсё зробіць аператыўна і якасна, прычым напісана будзе на сакавітай, як кажуць, матчынай мове, якую журналіст Кароль ведае дасканала. А калі ёсць неабходнасць напісаць на рускай мове — дык і тут Кароль мастак сваёй справы. Мала хто з супрацоўнікаў ведае, што Мікола піша яшчэ і выдатныя вершы. А чаму ж не ведалі? Бо сціплы наш Мікола, нават занадта.

І кніжка «Дарога за небакрай», гутарка пра якую пойдзе далей, ужо чацвёртая па ліку. Каб зразумець паэта, журналіста, пісьменніка Караля, трэба, безумоўна, пазнаёміцца з яго творчасцю, што мы зараз і паспрабуем зрабіць, прачытаўшы вытрымку з яго верша, які так і называецца: «Дарога за небакрай»:

…Хацеў хутчэй прыйсці

пад небакрай,

Разлічваў пабываць

за небасхілам…

Ды шлях задоўжыўся,

нібы дарога ў рай,

І ў кожнай спробе неставала сілы.

І ў кожным разе

адыходзіў гарызонт,

І мэта непрыкметна адступала…

А з краю дальняга чакаемы азон

Пярун не нёс. Часіна не настала.

І вось ужо пяройдзен Рубікон,

Гады ў абзац злучылі

свае словы…

А ўвесь мой шлях —

усяго кароткі сон —

Не дзеліцца на часткі,

на паловы…

Згадзіцеся, шчымлівы верш, які трапна характарызуе хлопца-летуценніка, яго малады душэўны запал, нягледзячы на сталы ўзрост аўтара. Не ведаю, каму належыць вось такі трапны выраз: «На Уздзеншчыне з-за кожнага коміна выглядае паэт ці пісьменнік». Мікола Кароль сам родам з гэтых мясцін і ў сваіх творах часта звяртаецца да апісання мілых сэрцу краявідаў Бацькаўшчыны, сваёй малой радзімы:

Паклон б’ю Лошы — вёсцы, і рацэ,

І вадасховішчу з такой жа

назвай мілай…

Якім ні мерай прайскурантам

 цэн,

Перацаніць іх аніхто не ў сілах.

Сабраў кут шчодры многіх.

Адсюль

У запаветны лог сышліся людзі,

Хто і ў зімовы грай, і ў летні

бляск красунь

Удзячнымі заўсёды будуць.

Тут іх радзіма, добрай сілы грунт,

Працай асвечаны і міг, і дзень,

і месяц,

А ў музыцы святой душэўных

 струн

Агонь любові дабразычнай

 свеціць…

У новай кніжцы аўтара змешчана шмат вершаў. Ёсць тут і лірычныя матывы, знайшлося месца і для грамадзянскай лірыкі, і для вершаў аб каханні. Калі іх усе прывесці, дык не хопіць газетнага месца. У гэтым разе, як кажуць, варта звярнуцца да першакрыніцы і набыць у кнігарні саму кніжку.

Час бяжыць няспынна і імкліва. На жаль, ужо не вярнуць той пары, «калі меў чуб кудлаты». І аўтар гэта добра разумее. Мабыць, невыпадкова з’явіліся вось гэтыя шчымліва-сумныя радкі:

Калі збірацца мушан буду

я за тую рысу,

Калі мой шлях упрэцца

ў жыццясхіл,

Я папрашу не кідаць спешна

ў прысак

Мною здабытае на ўздыме

лепшых сіл.

Калі ж дапнуць мяне

туды калёсы,

Дзе не спатрэбіцца ні сеяць,

ні капаць…

Я застануся тым хаця б

удзячны лёсу,

Што і мяне камусьці будзе

неставаць.

Калі развітваліся пасля чарговай сустрэчы, Мікалай Вікенцьевіч, працягнуўшы гэту кнігу з аўтографам, зазначыў: «Вось, трымай, мая апошняя кніжка».

Не, паважаны Мікола Кароль, ніякая гэта твая кніга не апошняя, а ўсяго чарговая. Чакаем новых твораў. Упэўнены, яны будуць не горшыя за тыя, якія ўжо пабачылі свет. І мы яшчэ паслухаем песні ў тваім выкананні. А салаўі хай маўчаць і адпачываюць…