І пацалунак знік спаткання…

Сёння звернемся да лірыкі Аляксандра Пушкіна. Гэты верш паэт напісаў у 1830 годзе. Згадаем некалькі радкоў на мове арыгінала:

Для берегов отчизны дальной

Ты покидала край чужой;

В час незабвенный, в час печальный

Я долго плакал пред тобой.

Мои хладеющие руки

Тебя старались удержать;

Томленье страшное разлуки

Мой стон молил не прерывать…

А вось як гучыць гэты твор у перакладзе на беларускую мову, які зрабіў Максім Танк:

Для дальніх берагоў айчыны

Ты пакідала край чужы;

У векапомную хвіліну

Я доўга плакаў і тужыў.

Мае знясіленыя рукі

Цябе хацелі затрымаць;

Мучэння страшнага разлукі

Мой стогн прасіў не супыняць.

Але ад горкіх цалаванняў

Ты вусны адняла свае;

З краіны сумнага выгнання

Ты звала ў іншы край мяне.

Казала ты: «У дзень спаткання

Сярод аліўкавых дуброў

Свайго гарачага кахання

Мы пацалункі злучым зноў».

Ды там, на жаль, дзе неба далі

Гараць у сонцы залатым,

Дзе лёг аліваў цень на хвалі,

Апошнім сном заснула ты.

Твая краса і нараканні

Схаваліся ў зямлі сырой —

І пацалунак знік спаткання…

Ды веру я: ён за табой…

А цяпер некалькі слоў звычайных перакладаў:

повар — кухар

телега — калёсы

браслет — бранзалет

крапивник — валавока

угол — кут

сентябрь — верасень

чай — гарбата

икона — абраз

падалица — апад

вранье — хлусня

щебень — друз

явь — ява

хрестоматия — чытанка.

На гэтым і ставім кропку. Спадзяёмся, у наступны раз зноў нешта цікавае пашукаем.