Дэпутат Палаты прадстаўнікоў Нацыянальнага сходу Рэспублікі Беларусь Мечыслаў МОРХАТ: «Землякі такога гонару заслугоўваюць»
Аднак, нягледзячы на такія суровыя неспрыяльныя ўмовы, Шаркоўшчына год ад году прыбаўляе. Летась на 16 працэнтаў атрымана больш зерня і на 10 — малака. Пабудавана 2 тысячы квадратных метраў жылля. Уведзена ў строй цэнтральная раённая бальніца, адна з самых прыгожых і камфартабельных у краіне.
За ўсім гэтым — падтрымка дзяржавы і напружаная плённая праца людзей.
І менавіта да людзей мясцовая ўлада праяўляе асаблівы клопат.
У мінулым годзе па ініцыятыве былога старшыні райвыканкама, а цяпер дэпутата Палаты прадстаўнікоў Нацыянальнага сходу Мечыслава Морхата праведзены святы амаль у кожным аграгарадку, на якіх усе лепшыя працаўнікі і ветэраны былі прылюдна ўшанованы. Адбыўся і раённы слёт перадавікоў.
Дарэчы, увесь мінулы год раён падыходзіў да таго, каб урачыста правесці цырымонію на званне «Чалавек года Шаркоўшчыны». Гэта была заветная мара Мечыслава Морхата і яго, можно сказаць, святы абавязак перад сваімі землякамі. Яна, гэтая мара, добра лягла ў кантэкст даручэння старшыні Віцебскага аблвыканкама Аляксандра Косінца — у кожным раёне падрыхтаваць, як мае быць, і правесці такія мерапрыемствы.
І вось спрацаваў закладзены ў 2012 годзе трывалы падмурак. Па розных аб’ектыўных прычынах прэм’ера адметнай падзеі для Шаркоўшчынскага раёна і Віцебшчыны адбылася толькі ў мінулую пятніцу. У раённым Доме культуры ўпершыню ў гісторыі раёна названы «Чалавек года Шаркоўшчыны». Ганаровага звання ўдастоены людзі з самых розных сфер жыцця: педагог Ларыса Гараніна, прадавец Алена Матрунёнак, медыцынская сястра Вера Сіняўская, работнік культуры Вера Шуман, бізнесмен Вячаслаў Кожан і іншыя. Усяго — 15 чалавек.
Трэцяя частка з іх — працаўнікі вёскі. Гэта трактарысты-машыністы Анатоль Ермаловіч з КУВСП «Гарадзец», Дзмітрый Качан з КУВСП імя Маркава, Пётр Чарняўскі і Дзмітрый Ліпскі з ААТ «Даватарскі» і аператар машыннага даення з гэтай жа гаспадаркі Ніна Лубянцова.
У кожнага — свая адметная біяграфія, звязаная з зямлёй і роднай вёскай.
Дзмітрый Качан пераняў эстафету механізатара ад бацькі. Вярнуўся ў родную гаспадарку пасля арміі сем год таму назад. Шчыраваў і на трактары, і на камбайне. Летась намалаціў 1300 тон зерня і заняў другое месца ў раёне сярод маладзёжных экіпажаў. Жыве ў аграгарадку, гадуе сына.
Дзмітрый Ліпскі таксама малады механізатар. Выдатна ведае сельскагаспадарчую тэхніку, паспяхова спраўляецца з яе рамонтам. Заняў першае месца па ворыве на рэспубліканскіх спаборніцтвах.
Ніна Лубянцова па маладосці выехала было ў Латвію. Працавала там медсястрой у бальніцы. Але праз які час вярнулася ў родныя мясціны, Валожынкі, дзе нарадзілася, і вось ужо два дзясяткі год нясе вахту аператара машыннага даення на мясцовай ферме. Летась надаіла ад кожнай каровы па 6318 літраў малака. Па яе прыкладу прыйшлі на ферму і маладыя работніцы з яе ж вёскі — Таццяна Савуць і Наташа Елубаева. Ніна мае і сваю вялікую падсобную гаспадарку: дзвюх кароў, свіней, курэй, трусоў.
Пра кожнага з лаўрэатаў, пакуль той падымаўся на сцэну, гучаў невялічкі расказ.
Уручаў узнагароды — спецыяльны значок, Дыплом і грашовую прэмію — старшыня райвыканкама Мікалай Баговіч.
— Вы — сапраўдныя героі года! — падкрэсліў ён у сваім выступленні. — Кожны ўкладваў у работу душу, самаадданасць, праяўляў ініцыятыву. Сёлета 510-годдзе Шаркоўшчыны, і вы сваімі дасягненнямі зрабілі ёй выдатны падарунак.
Член Савета Рэспублікі Мікалай Мартынаў падараваў кожнаму лаўрэату адмысловы наручны гадзіннік з сімвалічнай назвай «Брава».
У гэты ж дзень на гэтай жа сцэне былі названы лепшыя сярод школьнікаў — «Вучань года». Такога ганаровага звання ўдастоены Святаслаў Пракаповіч, Елізавета Сакова, Ірына Буйко, Ігар Барсук, Андрэй Стральчонак і іншыя.
Хто ведае, пройдзе колькі год, і мо зноў прагучаць гэтыя прозвішчы, толькі ўжо ў намінацыі «Чалавек года Шаркоўшчыны»!
Удзельнікаў урачыстасці, а справа была якраз напярэдадні Масленіцы, частавалі блінамі. Быў дадзены вялікі канцэрт мастацкай самадзейнасці. Запомніліся словы гімна Шаркоўшчыны на верш мясцовага паэта Міледзія Кукуця:
Не стамлюся я любіць
Гэтыя мясціны,
Дзе Дзісёнка ўдаль бяжыць,
Дзе народ гасцінны!
Тут працуюць і песні пяюць,
Павялося здаўна, так і будзе,
Услаўляючы край і зямлю,
Працавітыя, шчырыя людзі!
Уладзімір САУЛІЧ, «БН»
Фота аўтара