Чаму ў крыніцу не носяць вадзіцу

Сёння мы не будзем перакладаць вершы. Яны — у наступны раз. Зараз звернемся да прымавак і прыказак. Паглядзіце, як яны часам нечакана гучаць на мове. І тым не менш дакладна перадаюць сутнасць першакрыніцы:

Атаманом артель красна. — Хвала ваяводзе, што войска ў згодзе.

Баба с возу — кобыле легче. — Баба з калёс, а каня як чорт панёс.

Бедность — не порок. — Сярмяга — не знявага, а жупан — не вялікі пан.

Без труда не вытащишь рыбку из пруда. — Каб рыбу есці, трэба ў воду лезці.

Берут завидки на чужие пожитки. — Чужая доля пад бокам коле.

Бестолковая голова ногам покоя не дает. — За дурной галавой нагам неспакой.

Богат Ермошка: завел кота да кошку. — Багаты Хадот: сабака ды кот.

Бог видит, кто кого обидит. — Бог бачыць з неба, што каму трэба.

Бог не выдаст, свинья не съест. — Бог не папусціць, свіння не ўкусіць.

Была бы шея, а ярмо найдется. — Быў бы араты, будзе й прыганяты.

В гости со своим самоваром не ходят. — У крыніцу не носяць вадзіцу.

Визга много, а шерсти нет. — Не столькі таго мёду, колькі смуроду.

А цяпер звычайныя пераклады:

напроказничать — напракудзіць

шалун, проказник — свавольнік

фамилия — прозвішча

стропило — кроква

бриться — галіцца

Отчизна — Айчына

тетрадь — сшытак

направление — накірунак

ловкий — спрытны

говорить — гаманіць

упражнение — практыкаванне

звук — гук

созвездие — сузор’е

шаг — крок

родственник — сваяк

вещество — рэчыва

ложбина — лагчына

чирей — скулянка

озимь — рунь

певец — спявак

чудо — цуд

ломоть — скіба

роща — гай.

Ну і досыць на сёння. А заўтра, спадзяёмся, зноў нешта перакладзём.