Зміцер Вайцюшкевіч спяваў басанож ды разліваў малако

21 лістапада, ужо ў прыцемках, у сталічнай галерэі “Ў” Зміцер Вайцюшкевіч упершыню публічна праспяваў свой новы альбом “Ваячак” на вершы польскага паэта Рафала Ваячака. Прэзентацыю было вырашана правесці ў закрытым фармаце: журналістаў пускалі па спецыяльным спісе, а астатніх — па запрашэннях. У памяшканні было багата віпаў, але ўсім месцаў не хапіла, таму шмат хто са свежай творчасцю любімага музыкі знаёміўся стоячы.

 

Зрэшты, стаяць давялося нядоўга — прэзентацыя новага альбома ад пачатку і да канца заняла ўсяго 45 хвілін. Сорак хвілін Зміцер выконваў песні з дыска, а астатнія пяць дзякаваў перакладчыкам, асвятляльнікам, пастаноўшчыкам, людзям за шырмай і, канечне, прысутным на прэзентацыі слухачам, якія “маглі б дома па тэлевізары самі ведаеце каго слухаць, але ўзялі ды сюды прышлі”.

Прастора галерэі “Ў” была сфарміраваная з дапамогай шматлікіх шырмаў, абцягнутых шэрай і белай тканінай, на якіх былі размешчаныя чорна-белыя фотаздымкі і карціны, кружэлкі, выразаныя з паперы, а таксама іншыя рэчы. Падлога была засцеленая белай паперай ды даўгімі лістамі чорнай паперы, на якую Зміцер напрыканцы прэзентацыі з жалезнага тазіка ліў малако… Атрымалася эфектна. Дадатковую света-ценевую прастору стваралі святлом, якое сталася асобнай дзеючай адзінкай спектакля-перформанса, у які былі ўплеценыя свежыя кампазіцыі Змітра Вайцюшкевіча.

Праз белую тканіну, што была нацягнутая за спінай музыкі, раз-пораз праступалі твары, далоні і бутэлькі, лілася вада і малако. На нейкі момант магло сапраўды падацца, што ты апынуўся ў вар’ятні…




Паэзія Ваячака пасуе да растроенай гітары

Як прэзентацыя скончылася, Зміцер запрасіў невялікае кола людзей на фуршэт. Мне ж удалося распытаць вядомага музыку пра басыя ногі і заходнюю арыентаванасць яго творчасці.

— Зміцер, ці маеце вы намер прадставіць дыск польскаму слухачу?

— Мы б вельмі хацелі прадставіць гэты праект у Польшчы. Зараз будзем над гэтым працаваць. Мы да апошняга не ведалі, ці зможа адбыцца прэзентацыя дыска тут, у беларускіх умовах. А пра Польшчу мы думаем. Праўда, мы не ведаем, наколькі буйным можа быць гэтае прадстаўленне. Я супакоіўся наконт папулярнасці і ў Расеі, і ў Польшчы. Паэзія Ваячака ці таго ж Маякоўскага не прадугледжвае вялікай папулярнасці.

— Вершы Ваячака перакладаліся спецыяльна для вашага праекта ці вы проста ўзялі гатовы матэрыял?

— Тэксты для дыска былі перакладзеныя паэтам Андрэем Хадановічам па маёй просьбе, а два вершы ў перакладзе Вальжыны Морт былі мной узятыя з ласкавай згоды перакладчыцы.

— Ці не халодна было выступаць басанож?

— Не, там дэкарацыі лезлі пад ногі. Гэта не самае страшнае. Нягледзячы на тое, што ў маёй творчасці і прысутнічае тэатральшчына, эмацыянальшчына, я трохі хваляваўся, баяўся нешта не так зрабіць. Кепскіх момантаў, на маю думку, не было. Я прадугледжваў, што людзі могуць падумаць: а, зноўку смурняк нейкі, давайце пазітыўчык! Але я на гэта не разлічваю, бо паэзія Ваячака пасуе для растроенай гітары, для нейкай такой дзеі.

— Вы напісалі шмат альбомаў на вершы вядомых беларускіх паэтаў, а зараз ўзяліся за польскую паэзію. Ці значыць гэта, што вы хочаце адысці ад беларускай паэзіі?

— Наш аркестр называецца “Ўсход-Захад”. Першым быў Маякоўскі, потым японцы, потым шведы, потым яшчэ нейкія праграмы, якія не былі даведзеныя да ладу. Ваячак — гэта адказ Захаду. Бо што такое Захад для нас? Для беларусаў гэта не Нямеччына. Гэта не Лондан. Усё ж такі мы ездзім у Польшчу і для нас яна — Захад. Нягледзячы на тое, што мы часам скептычна ставімся, маўляў “курыца — не пціца, а Польшча — не заграніца”. Заграніца! Бо трэба шэнген, псіхалагічна мы ад Польшчы адсталі на гадоў 20-25, і нам давядзецца ў некаторых сферах яе доўга даганяць, нягледзячы на тое, што мы такія чыстыя і светлыя.