Напісанае застаецца

“Як шмат мне хочацца сказаць”, — напісаў калісьці ў адным са сваіх вершаў Алег Салтук, якому сёння спаўняецца 65 гадоў.

І сказаў у дзесяці паэтычных кніжках, у сотнях артыкулаў, надрукаваных на старонках розных газет. А за ўсімі вершамі, паэмамі, артыкуламі — жыццёвая дарога ў шэсцьдзясят пяць гадоў, якая пачыналася, па словах вядомага творцы, там, дзе плывуць самыя прыгожыя аблокі, дзе жылі і жывуць самыя дарагія і спагадлівыя людзі, дзе помніцца ўсё да самай маленькай пясчынкі, куды хочацца вяртацца яшчэ і яшчэ і ў хвіліны самай вялікай радасці, і ў хвіліны адчаю, каб нязмушана і шчыра паціснуць рукі землякоў, паглядзець на някідкія, шчымлівыя да болю краявіды, пахадзіць па таямнічых сцежках маленства, набрацца сiлы і жыць далей.

За шэсцьдзясят пяць пражытых гадоў Алег Салтук скончыў школу, філалагічны факультэт Магілёўскага дзяржаўнага педагагічнага інстытута, адслужыў у Савецкай арміі, адпрацаваў у рэдакцыі ўшацкай раённай газеты “Патрыёт”, абласной — “Віцебскі рабочы”, сакратаром абласнога аддзялення СПБ.

Узнагароджаны медалямі. Лаўрэат літаратурнай прэміі імя Уладзіміра Караткевіча, прэміі камсамола Віцебшчыны, гарадской прэміі “Сузор’е муз” у галіне літаратуры і прэміі Федэрацыі прафсаюзаў Беларусі. Журналісцкая праца яго адзначана “Залатым пяром”. Ганаровы член Саюза пісьменнікаў Беларусі і ганаровы грамадзянін Шуміліна.

Паэт у росквіце сваіх паэтычных сіл. Сведчанне таму — нядаўні выхад новай ягонай кніжкі вершаў і паэм “Дзве зары”.

Алег Салтук — даўні аўтар нашай газеты. Дык пажадаем яму фізічнага і літаратурнага здароўя.

А чытачам “Рэспублікі” прапануем вершы з новай кнігі таленавітага паэта.

-------------------------------------

Тры волаты

Ля карціны Васняцова

Тры волаты вечабылінных

Пасталі радком на яру.

Глядзяць, дзе ж то Русь з Украінай,

Ці ёсць паміж іх Беларусь?

У сэрцах у вояў трывога —

Свой край ім пара бараніць…

Уецца бясконца дарога,

З варагаў у грэкі бяжыць.

Пад сонейкам Днепр іскрыцца,

У дальнія далі цячэ.

Не знаў ён, што будуць дзяліцца

Народы яшчэ і яшчэ.

Без нас здрайцы нас раздзялілі —

Валодаць такімі спрытней…

Тры віцязі едуць, каб сілай

Радзіму вярнуць найхутчэй.

Як вернуць, прыедуць дадому —

Вясёлая будзе пара:

Зазвоняць званы і шаломы

І коні нап’юцца з Дняпра.

* * *

Сябе неаднойчы прысню

Ў той вёсцы, што знесена з карты.

Зары пакланюся, агню,

Нібыта язычнік упарты.

Там казкі не аджылі,

Жывыя там зорка і камень.

Яны праз мяне прараслі

Прасторамі і вякамі.

Здзічэлы пярэсты каток

Прыжмурыцца мне хітравата…

Апошні з крыніцы глыток,

Апошняя братава хата.

Пустэча балючых палёў

Заляжа, як свежая рана.

Навошта сюды я прыйшоў,

Дзе ўсё ўжо амаль зруйнавана?

Куды мне падацца цяпер,

Рабіць што з сабою, не знаю.

Хапаю, як ранены звер,

Паветра, што мне не хапае.