Правал: пуцінская стужка «Шчаўкунок»

У Расіі стартаваў паказ фільма «Шчаўкунок і Пацучыны кароль» (Вялікабрытанія -Венгрыя, рэжысёр Андрэй Канчалоўскі). Масква ўжо даўно завешаная вялізнымі білбордамі з рэкламай гэтага фільма, але вось сумная гісторыя яго сусветнага пракату (пры тым, што бюджэт фільма складае $90 мільёнаў) вядомая, напэўна, не ўсім.

Фільм з трэскам праваліўся ў ЗША, сабраўшы за тры тыдні, згодна з IMDB, неверагодныя для такога бюджэту $195 459 (115 кінатэатраў). Увесь сусветны пракат прынёс пакуль усяго $234 928, і гэта, вядома, катастрофа. Чорт бы з ім зусім, творчыя няўдачы здараюцца ва ўсіх, але сітуацыя такая, што фільм больш чым напалову фінансаваў расійскі дзяржаўны «Знешэканомбанк», выдаўшы на здымкі $50 мільёнаў.

Акрамя таго, летам 2010 года назіральны савет «Знешэканомбанка» пад старшынствам Уладзіміра Пуціна прыняў рашэнне аб выдзяленні дадатковых $10,9 мільёнаў на канвертаванне стужкі ў стэрэафармат, а таксама на прасоўванне праекту ў нас і за мяжой.

Цяпер усё будзе залежаць ад расійскага гледача — ці дапаможа ён адбіць хаця б нейкую частку выдаткаў.

…Зрэшты, хопіць чужыя грошы лічыць, давайце пагаворым пра сам фільм. Сюжэт такі: у альтэрнатыўнай Вене 20-х гадоў мінулага стагоддзя з-пад зямлі раптам вырасла будыніна, падобнае да Ахта-цэнтра. Дзверы ля падножжа вежы адкрыліся, і з іх пасыпаліся гіганцкія пацукі — агрэсіўныя і добра ўзброеныя. Узначальваў войска чалавек са знешнасцю Эндзі Уорхала і голасам Філіпа Кіркорава. Выратаваць свет ад такой навалы маглі толькі два чалавекі — дзяўчынка Мары і прынц альтэрнатыўнай Вены і прылеглых земляў. Праўда, ад дзеянняў апошняга пацукі сябе засцераглі, ператварыўшы хлопчыка ў драўляную ляльку-Шчаўкунка.

У фільме занятыя пераважна замежныя акторы. Галоўныя ролі выконваюць Эль Фэнінг, Джон Туртура, Натан Лэйн.

Расійская акторка ў «Шчаўкунку» усяго адна — гэта Юлія «Ямо дома» Высоцкая.

Затое ёй дасталіся адразу дзве ролі. Высоцкая-фея з’яўляецца ў кадры пару разоў — спачатку каб накласці на Шчаўкунка чары, якія адразу ж разбураюцца, а потым і зусім для прыгажосці. Высоцкай — маме Мары аддалі крыху больш экраннага часу, праўда, толку ад яе ўсё роўна нуль. У адной са сцэн яна, напрыклад, лапоча нешта няскладнае пра свайго блізкага сябра Зігмунда Фройда.

Ага, уявіце сабе: у сюжэт «Шчаўкунка» ўпісалі гістарычных асоб. Фройда проста згадваюць у гутарцы. А вось

Натан Лэйн, напрыклад, грае сапраўднага Эйнштэйна — ці, як яго называе Мары, дзядзьку Альберта. Больш за тое, ён нават выконвае нейкую неверагодную песню пра тэорыю адноснасці. У якасці музычнай падкладкі ў гэтым вельмі спрэчным творы выступае фрагмент з балета Чайкоўскага «Шчаўкунок».

Дарэчы, песня пра тэорыю адноснасці — не адзіны эпізод, у якім на музыку Чайкоўскага паклалі словы. І лепш бы гэтага не рабілі, шчыра кажучы. Тэксты песняў самі па сабе не бліскучыя, а на фоне вядомых музычных твораў яны і зусім здаюцца жудаснымі. Можна было б выказаць здагадку, што гэта якраз тыя самыя «цяжкасці перакладу» — арыгінальныя тэксты для песняў са «Шчаўкунка» напісаў Цім Райс, і толькі потым іх перавялі на расійскую. Праўда, заходнія крытыкі ў адзін голас кажуць, што гэта адна з самых няўдалых працаў Райса.

Зрэшты, замежныя крытыкі наогул размазалі «Шчаўкунка» па сценцы. Сярэдні бал, які атрымлівае стужка ў розных англамоўных выданнях, — прыкладна 2,5 з 10.

Зборы карціны за тры тыдні ў ЗША, паводле дадзеных сайта BoxOfficeMojo, склалі дзесьці 193 тысячы даляраў — гэта значыць, наогул катастрофа. Між тым, фільм не такі жудасны, як можна падумаць, калі арыентавацца на гэтыя ацэнкі. Гэта значыць, што «Шчаўкунок» дрэнны, вядома, але не настолькі.

Калі б не было моднага цяпер 3D, праца Канчалоўскага зрабілася б чарговым калядным фільмам, прахадным, не без відавочных мінусаў, але яго прынамсі можна было б глядзець.

А той «Шчаўкунок», што выходзіць у кінатэатры 1 студзеня, з’яўляецца двухгадзінным выказваннем супраць стэрэаскапічных карцінаў наогул і знятых на расійскія грошы ў прыватнасці.