Другі фольк-фэст «Камяніца», які сёлета прайшоў без дажджу, яшчэ раз давёў, што «народнае» — паняцце шматаблічнае. Патлумачым гэта на прыкладзе выступу Лявона Вольскага. «Казік» і «Юзік» з «Наральбому» і шлягер «Госці», якія разварушылі нарэшце фэстаўскую публіку, давялі, што народная песня — гэта песня, якую сачыніў канкрэтны чалавек, але якая пайшла ў народ. Па другое, выяўляецца, народнае — гэта неабавязкова беларускае. Народную скандынаўскую песню «Інгеборга» спярша абеларусіў Максім Багдановіч… Ячшэ высветлілася, што напісанае па матывах народных песень, таксама можа гучаць як народнае. Гэта мы пра крамбамбульны хіт «Баляда пра Шэйна-Джэка О’Конэлi i ягоны сiнi нос». Нават народную, якую на вясковых вяселлях спяваюць пры самым канцы, «Сівога коня», і тую Лявон заспяваў з адметным рокавым надрывам. І наастачу: народнае — гэта яшчэ і песні гарадскія, і страшна падумаць! — савецкіх часоў. Слёзную «Надзеньку» спявалі на «Камяніцы» хорам. І ці варта дадаваць, што ўсё пералічаныя вышэй кампазіцыі гучалі да непрыстойнага аўтэнтычна?!
Астатнія гурты рабілі падобнае. АKANA: да салістак, што магутнымі галасамі выконвалі абрадавыя песні, калі-нікалі далучаўся свінгуючы саксафон. Гомельскі «Бан Жвірба», апранутыя ў даматканае, актыўна паслугоўваліся «металёвай» гітарай. І ў дадатак яны паведамілі, што сёння яны выконваюць аблегчаную версію сваіх песень. А цяжэй мог быць толькі сапраўдны «хэві-метал». Што такое архаіка даводзіў толькі Іван Кірчук, але традыцыйную жалейкі суправаджала — куды ж без плямаў на Сонцы? — акустычная гітара. «Палац» з «Новай канюшняй» і «Чужымі дзеўкамі» адно пацвердзіў, што цяперашні фольк-калектывы забаўлены не толькі руплівай рэканструкцыяй старой спадчыны, але і спробамі спалучыць традыцыі і сучаснасць, — каб выклікаць эмоцыі, выкрасіць моцнае пачуцце менавіта ў цяперашняга слухача. Слухача, які гойсаў па тэрыторыі музею ў вышыванках пад джынсы, ды адкасваў наймітку, каб паразмаўляць па мабільным.
А каб у чытача не склалася ўражанне, што наведнікі фэсту прысутнічалі пры далейшай камерцыялізацыі айчыннай фольк-музыкі, зазначым, што ўвесь збор ад фэсту «Камяніца» пайшоў на развіццё Музея народнай архітэктуры і побыту. Хаты, якія стаяць круглы год нятопленыя вымагаюць вялікага дагляду і амаль штогадовых дробных папраўленняў. Усё роўна як народная музычная спадчына.
