Ляпіс Трубяцкой: "Панадавайце нам аплявух!"

Еўрарадыё: Выступ на такім фестывалі, як Сігет, што-небудзь значыць для "Ляпіса Трубяцкога"? Таму што для беларусаў, якія сюды прыехалі, гэта сапраўды падзея - першы беларускі гурт на галоўнай сцэне...

Міхалок: Ведаеш, усё, звязанае з "намбер уан", з першай пазіцыяй, без ілжывай сціпласці, мне замінае. 

Я сам выдатна разумею, што гэта недарэчна. Разумею, што клоўны не павінны быць на лідзіруючых пазіцыях у цырку. На першых пазіцыях павінны быць ілюзіяніст, масціты дрэсіроўшчык, жанглёр, акрабаты, якія рызыкуюць жыццём. А мы - клоўны, гумарысты, перасмешнікі. І я ведаю, што многіх людзей гэта раздражняе. І многія ставіліся б да нас добра, калі б мы былі на другім месцы, а на першым - N.R.M., The Toobs, "Серебряная Свадьба", хто заўгодна. 

Калі б "Ляпіс Трубяцкой" плёўся ў пяцёрцы лідараў - мяне б гэта задавальняла, з мяне б зняло шмат праблем. А так - увесь гэты ўзровень адказнасці, вы прадстаўляеце ўсю нашу, бл**ь, краіну... Я прадстаўляю толькі сябе. 

На Сігеце мы паказалі, што імідж краіны ні якім чынам не павінен пераплятацца з асабістай пазіцыяй артыста. Мы ж сюды не прывезлі апавяданне пра кансерву, пра таталітарную дзяржаву, а прывезлі сваю творчасць. 

Мы паказваем, што які б імідж ні быў у тых, хто ва ўладзе, што б ні казалі пра нашу краіну - заўсёды можна знайсці ў сабе сілы, каб пераадолець перашкоды. Бо энергія нараджаецца з пераадолення. Таму мы прыехалі, і граем тут...

Еўрарадыё: І Belarus Freedom спелі!

Міхалок: Так, вядома. Я за асабістую свабоду. Я лічу, што людзі самі ствараюць вакол сябе агароджы. Калі кожны будзе пачувацца адважным, свежым - нам усім стане лягчэй жыць. А калі мы будзем увесь час хадзіць і ныць, і чакаць "ад іх" нейкіх патуранняў - гэта ўсё хлусня, я ў гэта не веру. Нельга марнаваць час у чаканні!


Еўрарадыё: Як вам на Сігеце? Сцэна чым-небудзь адрозніваецца ад усіх, дзе выступалі? Як наогул на гэтым "дзікім Захадзе"?

Міхалок: Не, ну вядома, гэта крута, і я тут не выпендрываюся. Пакуль што гэта самая высокая кропка ў нашай кар'еры - больш прадстаўнічай пляцоўкі не было. 

Вядома, усё адно мы крыху хваляваліся, сувымяралі сваю цяперашнюю форму з магчымасцю паказаць сябе. І я трохі бравірую, што нам на ўсё напляваць. Было крута! 

І наогул, я спадзяюся, што будзе рэзананс пасля гэтага фестывалю. Таму што гэта ўжо недзе 10-ы еўрапейскі канцэрт за лета. Для мяне важнае слова "рэзананс". Што адбываецца потым? Наколькі ім цікавая агіт-брыгада, марш, Меерхольд і Маякоўскі ў межах прапанаванай стылістыкі - ска, ска-панк. Хоць мы граем красовер, але нас увесь час залічваюць у ска.


Еўрарадыё: Са сцэны ты пажартаваў, што зламаў нагу, але, бачу, ты насамрэч кульгаеш. Не ўсё жарт, што ты кажаш са сцэны?

Міхалок: Я не тое, што жартую, я прадстаўляю свае часам сур'ёзныя думкі ў форме гумарыстычных апавяданняў. Я не кажу жарты ў чыстым выглядзе - усё ж я не артыст"Аншлагу" і не займаюся камічнай творчасцю. Проста мне здаецца, што форма падачы ў выглядзе гратэскавай буфанады згублена многімі рок-артыстамі. 

Вось, дапусцім, гурт "Папа Роўч" (Papa Roach) - для мяне суперсмешныя, таму што ў сваім пафасе, з гэтымі гарнітурамі, нафарбаванымі вачамі, яны трошкі падобныя на старэнькіх аблудных педэрастаў, якія ўжо даўно не ў адэкваце. Яны робяць усё вельмі сур'ёзна, але для мяне гэта вельмі смешна.

Таму каб не ператварыцца ў такога старога напамаджанага п***са, я імкнуся часам збіваць з самога сябе пыху, выступаю ў шортах, хоць мне 38 гадоў. А рэчы я кажу тыя, якія мяне сапраўды хвалююць.

Еўрарадыё: Дарэчы, перадаю прывітанне ад Belarus Sziget Camp - ад людзей, якія прыехалі на Сігет і на вас, і на "п***саў" Папа Роўч у тым ліку...

Міхалок: Не, ну ты ж разумееш, пра што я кажу. Я проста бачыў, што адбываецца за сцэнай. Для нас гэта смешна і весела. Яны ўсё могуць рабіць самі, а не 20 людзей, якія іх абслугоўваюць. Мы над гэтым смяёмся заўсёды, таму што пафас губіць рок-н-рол. 

Насамрэч, такія сціплыя людзі, як Пітэр Гэбрыэл, ці Том Уэйтс, ці Лу Рыд, ці гурт"Рэнсіт" рухаюць свежую ідэю рок-н-ролу наперад. Такія гурты як "Ска-П" (SKA-P) ці"Хайвс" (The Hives) ствараюць свежыя думкі і ідэі.

А ўсе гэтыя смешныя гурты падобныя на тое, што ў свой час ледзь не загубіла рок-н-рол - усё, што звязана з глэмам 80-х—90х, усе гэтыя Бон Джові, Сіндарэлы... У прынцыпе, наш гурт "На-На" - гэта, бл**ь, "Папа Роўч". Я не хачу гэты гурт абсіраць, але для мяне гэта так.

Еўрарадыё: Затое паглядзі, на іх прыйшла процьма людзей, напэўна, ім гэты пафас падабаецца.

Міхалок: Нам яшчэ 3 гады, і на нас будзе ў 10 раз больш людзей.


Еўрарадыё: Што ты ведаеш пра Венгрыю?

Міхалок: Тут вельмі сур'ёзная порна-індустрыя, венгры досыць вольныя ў гэтым плане, і вельмі шмат порна-зорак менавіта з Венгрыі. 

У дзяцінстве Венгрыя заўсёды асацыявалася з венгерскімі індзейцамі - гэта была мара кожнага хлопчыка ў Савецкім саюзе, нямецкія індзейцы і венгерскія, гэта было крута! 

Што тут яшчэ... Гуляш. Наогул усё, што звязана з мадзьярамі, добра апісана ў Гашака ў адной з маіх любімых кніг, таму ў мяне асацыяцыі ўвесь час з венгерскім застоллем... Балатон, Неатон... А так, яны звычайныя людзі, я ведаю, што ім вельмі цяжка ў сувязі з мовай, яна такая, не асімілюецца, ні на што не падобная.

Еўрарадыё: Ведаеш хоць пару слоў?

Міхалок: Я неяк не зразумеў наогул...

Еўрарадыё: Можна было са сцэны сказаць "кёсоном" (köszönöm), гэта азначала б "дзякуй".

Міхалок: Так? Ну, я вывучу што-небудзь, калі нас яшчэ паклічуць.

Еўрарадыё: Дарэчы, менеджэры падыходзілі пасля вашага выступу? Што казалі?

Міхалок: Падыходзілі. Казалі: "Гуд шоў, гуд шоў, гуд шоў, ітс э гуд шоў!"

Для нас гэта было вельмі важна - прызнанне стафа, прафесіяналаў. Людзі, якія за сцэнай, звычайна самыя вялікія цынікі, якія рок-зорак не любяць, таму што самі добра граюць на інструментах, і бачаць увесь гэты рок-н-рольны выя*он. Вось гэтыя людзі нас вельмі моцна хвалілі. Да басіста падыходзілі, вельмі хвалілі нашага барабаншчыка. І яшчэ ім вельмі спадабалася наша сціпласць...

Можа, я абраў сёння аб'ектам насмешак "Папа Роўч" толькі таму, што яны выступалі пасля нас, і мы побач з імі выглядалі як ліліпуты з гігантамі. Яны выцягнулі батарэю з 10 гітар, займалі 3 сталы ў рэстаране, вакол іх віліся нейкія сіськатыя групіз - то бок у іх было ўсё, што паказваюць па MTV і МУЗ ТВ пра рок-зорак, А мы такія, як з дзіцячага дома... 

Але, па-мойму, мы выступілі класна. Мне падабаецца.


Еўрарадыё: Што ўсё ж з новым альбомам? Ён будзе ў такой жа стылістыцы, як і "Маніфест", "Культпрасвет", ці штосьці кардынальна новае? Чутак шмат ходзіць, асабліва пасля песні "Купляй беларускае"...

Міхалок: Ведаеш, мы выпусцілі 3 альбомы за 3 гады, а маглі б выпусціць 3 альбомы за 6 гадоў. І тады б усе ўбачылі, што гэта велізарная тытанічная праца, і тады ўсе б перасталі казаць: "Б*ь, зноў тое ж, зноў тое ж самае!". 

Але, сябры, мы за 3 гады кардынальна змянілі свой плэй-ліст, кожныя 2-3 месяцы з'яўляюцца новыя вершы. Гэта хлусня, што ў нас усё адно і тое ж. Канцэпцыі альбомаў перасякаюцца, але я не хачу сказаць, што гэта штампоўкі. 

Я, вядома, думаю, каб усіх яшчэ раз здзівіць. Здзіўленне - гэта адна з важных пераваг гурта "Ляпіс Трубяцкой". Але ў сусветнай гісторыі, па-мойму, толькі гурт "Міністры"(Ministry) змог змяніць сваю музычную карму. А мы ўжо і так столькі раз змянялі канцэпцыі, іміджы, што многія пачалі думаць, што мы дзеля кожнага канцэрту будзем ламаць галовы. Не ведаю, мне здаецца, што мы так заблытаемся і страцім свае ўласныя арыенціры. 

Яшчэ раз кажу: ужо існуе "Ляпіс Трубяцкой" як традыцыя, і гэта - развіццё прынцыпаў. Ёсць прынцыпы - музычныя, сцэнічныя, якія мы будзем развіваць, але мы не будзем граць, як гурт "Клаксонз" (Klaxons), як MGMT, толькі таму, што мы сярод сваёй аўдыторыі жадаем бачыць хіпсцераў. Мы не будзем як флюгер круціцца. 

Вядома, я не ператваруся ў Андрэя Макарэвіча, Шаўчука ці гурт "Чайф" з іх класічным "оранжевым настроением". Я ўсё адно знайду, як усіх заблытаць. Проста гэта стала нейкай ўжо... ну не ведаю… чаго ўсе за нас турбуюцца? Трэба турбавацца за кагосьці іншага.

Давайце турбавацца за тое, каб у "J-Морс" адкрылася другое дыханне, каб Саша Кулінковіч здабыў сваю трэцюю маладосць і выскачыў. Я адчуваю, што ў гэтых людзях яшчэ моцны патэнцыял! Давайце перажываць за іх. Хопіць перажываць за гурт "Ляпіс Трубяцкой". Я жадаю зняць з сябе ўвесь гэты цяжар адказнасці... Ці збяром мы зноў Палац спорту? 

Бо гадоў 5 таму мы былі ўсім по*й. Давайце на гадок вернемся ў гэты выдатны стан, пакінем адзін аднаго ў супакоі, а не будзем хадзіць і думаць, абмяркоўваць гэта ўсё... таму што я абасруся з такой адказнасцю! Я жадаю жыць, займацца спортам, улюбляцца ў дзяўчат, я жадаю хадзіць па горадзе, радавацца...

Еўрарадыё: "Навошта вы мяне на Сігет прыцягнулі?.."

Міхалок: Так, так, што за абраз? Навошта з камічных персанажаў рабіць нейкі абраз. Нельга быць больш набожным за папу рымскага. Мы не "Харошкі", мы не павінны несці цяжар адказнасці. Вядома, мы што-небудзь прыдумаем, вядома, мы запішам песні, якія, прынамсі, нас саміх будуць здзіўляць. Напэўна, мы знойдзем новы настрой, можа быць, новыя сродкі выражэння, але тое, што адбываецца цяпер на сцэне, мяне і так дзіка цешыць. 

Еўрарадыё: Гэта значыць сёлета новы альбом не чакаць?

Міхалок: А я лічу, прынцыпова не чакаць. У мяне хапае новых ідэй, новых песень. Мы маглі і 2 альбомы запусціць. Але я яшчэ раз кажу: хуткасць нівеліруе, людзі адразу думаюць, як гэта ім лёгка даецца!

Дык вось, няхай яны падумаюць, што ў нас пакуты творчасці, няхай пагавораць "а Ляпіс вось паспісаўся", няхай паабмяркоўваюць нашы лёгкія анекдоты ў выглядзе "Купляй беларускае", няхай думаюць; "Ой, бл*, гэта новы сінгл? Вось гэта будзе ганебны альбом, вось гэта да! Гэта не варта нашага вялікага гурта, які здымае кліпы "Капітал". Такую самадзейнасць зрабілі..."

Разумееш? Няхай нам панадаюць аплявух, таму што час прыйшоў.

Я ведаю, што цяжка доўга чымсьці любавацца і захапляцца. Людзям, як у "Крэпкім арэшку", падабаецца "падзенне героя". Можа, цяпер прыйшоў час, каб сказаць; "Ды, п**ц, вось, б**, і ваш Ляпіс. А я вам яшчэ тады казаў, што ўсё гэта ненадоўга!". Няхай гэта ўсё памусіруецца, няхай зноў на нас выльюць кучу гумна, і зноў будзем хадзіць у цёмных акулярах...

Еўрарадыё: Тады я напішу рэпартаж пра тое, як правальна выступіў "Ляпіс Трубяцкі" на Сігеце... 

Міхалок: Так! Што абасраліся, як звычайна, венгры пляваліся, Міхалок кульгаў, спяваў ня ў ноты, і наогул, усё было жудасна, было сорамна, усе схавалі беларускія сцягі...

Еўрарадыё: ...і дасталі ўкраінскія...

Міхалок: Так, і ўсе сталі казаць: "Гэта ваш гурт!", "Не, ваш!", "Ды ідзіце вы на х**, яны ўжо даўно пераехалі ў Маскву! Мы іх усе ненавідзім. Іншая справа - Гогаль Бардэла ці Ленінград..."


Еўрарадыё: Вось вы выступілі. Ці будзеце некага рэкамендаваць з беларускіх каманд выступіць на такой жа сцэне?

Міхалок: Я баюся пра кагосьці забыцца. Ведаеш, як у "Майстры і Маргарыце": "ты павінна ўсміхацца ўсім, нікога не прапусціць". Я баюся, я каго-небудзь не назаву ў інтэрв'ю, і чалавек на мяне пакрыўдзіцца. На мяне і так ужо столькі ходзіць людзей пакрыўджаных, з кім я забыўся прывітацца, каму я не так усміхнуўся, каму я руку не падаў, каго забыўся з днём нараджэння павіншаваць... гэта, насамрэч, настолькі ўжо смешна.

Ну, пра каго я магу сказаць... Я не музычны журналіст, напэўна, трэба, каб мне пісалі тронную прамову "Эксперты.бай", ці Еўрарадыё, ці хто там у нас, Алег Клімаў - няхай мне напіша, што я павінен сказаць!

Еўрарадыё: Мне іншы факт цікавы - наколькі беларусы за мяжой самі па сабе? Ці ўсё ж важна па максімуме распавесці пра тое, што ў нас ёсць?

Міхалок: У беларусаў ёсць адна вялікая асаблівасць: мне здаецца, што мы не ствараем нейкае юніці, а, наадварот, імкнёмся схавацца ад сваіх землякоў, нейкая сарамлівасць з'яўляецца. У Маскве гэта вельмі моцна адчуваецца.

Ну, пра каго я магу сказаць... Сёння я даваў інтэрв'ю вянгерскай прэсе - каго ведаю, таго і назваў. Сказаў пра "Петлю Пристрастия", "Кассиопею", "Тубз", сказаў пра "Тоіцу", "Серебряную свадьбу", "Нагуаль", сказаў пра Лявона Вольскага... але, я адчуваю, што я пра некага забыўся.


Еўрарадыё: Папрашу экспромт пра Сігет - паглядзі вакол, і выдай... чатырохрадкоўе.

Міхалок: Не, вершамі я не магу... Але наогул мне здаецца, што час нашым людзям праяўляць большую актыўнасць і пашыраць сваю сусветную прастору. Трэба не чакаць гасцей у нашу велічэзную і няўтульную "Арэну", а браць заплечнікі і выязджаць. І толькі такімі набегамі мы зможам разарваць часавы кантынуум.

Я не разумею, чаму няма аншлагаў на Бітугезеры і Сігеце, чаму няма велічэзнай шматтысячнай падтрымкі. Давайце ўжо, хопіць ленавацца, хопіць тусавацца вакол гэтых магічных пятачкоў - Макдональдса, Палаца Рэспублікі. 

Мы сёлета былі на 10 фестывалях, і я, стары кульгавы кот Базіліё, вішчэў як дзіця, мяне ўсё гэта радавала і захапляла. Мне здаецца, нам усім трэба пашыраць сваю прастору. Манітор - гэта экзатэрыка, тупіковы шлях. Людзям здаецца, што яны наперадзе планеты ўсёй, але пікселі не нясуць ніякай энергіі. 

Правільна, трэба прыязджаць на такія фестывалі, а потым вяртацца з новымі ведамі. У любым выпадку, вольнае мастацтва падобна на рэлігійнае дбанне: кожны павінен здзейсніць сваю Меку, кожны, КОЖНЫ!