Віктар Шалкевіч: Балада пра Славянскі базар. Маналог чалавека, якому ўсё ўдалося

Маналог чалавека, якому ўсё ўдалося

Эта была ў раёне вясной,
Гдзе гудзят і гудзят дзізеля.
Раз цыганка ка мне падбяжала,
Гаварыт: Дай, красівый, рубля.
А за эта, цібе, кучаравый,
Нагадаю дальнейшую жызьнь.

Стой спакойна, внімацельна слушай
І за сердцэ пакрэпчэ дзержысь…

Хоць гадалка я, но дзеўка чэсная,
Не салгу крывізны на устах.
І цыганка такое панесла мне,
Я ледзь‑ледзь устаяў на нагах.

Што міня ждзёт кварціра ў Мінску,
Дзеньгі, власць і т.д. і т.п.
І знаком буду я з Папам Рымскім,
І пакажут міня па БТ…

Паднялась верцікальная планка
Сумашэдшых рэшаюшчых дней.
То, пра што нашаптала цыганка,
Савяршылась ў судзьбе у мяне.
Я дабіўся ўсіх благ і развіцья.
Людзям нашым я маць і ацец.
Разбіраюсь ў науке, паліціке,
Швец і жнец, і на дудке ігрэц…

Но асобае месца ў гаданіі,
Между жэншчын, віна і гітар,
Занімал красатой мнагаграннай
Знаменітый «Славянскій базар».
Я здароўе і сілы угрохал
Чтоб на сцэну базара папасць,
І мячта мая квёлая, крохкая,
Хоць с трудом,
Но как‑будто сбылась.

В таржэствуюшчэм жызні фінале
Под рычаніе медных фанфар,
Весь я вышал на сцэну Базара,
І заплакал «Славянскій базар».