Анатоль Сыс. Перад Богам

Я думаў,

вершы мае відушчыя,

аж пакуль не аслепнуў сам

ад маланкі, самім жа пушчанай,

я гарэў, як бязбожны храм,

сам сабе я ў ім здаўся богам,

адпускаў сам сабе грахі —

грызла ганак, вяла дарога

зноў на д’яблавыя кругі,

ад яго я вяртаўся ў поўсці

і калі цалаваў свой крыж,

ён адбіткам жахлівым помсціў,

бы люстэрка ці д’яблаў віж,

і тагды я складаў малітву,

можа, ў соты свой самасуд,

той малітвай, нібыта брытвай,

сашкрабаў у адчаі бруд,

і ў адчаі я рэзаў вочы,

і жахаўся крыві сваёй,

і жагнаўся — набожна, тройчы, —

і агідны жывёльны лой

з гострай брытвы маёй малітвы,

быццам гной, патыхаў маной.

Я пакінуў свой храм смярдзючы,

азірнуўся на купалы,

а святыя ў маіх анучах

неслі кроў маю на сталы,

а я, голы, як здань, бяскроўны,

у чыесьці ступаў сляды,

перад Богам жывёле роўны,

нёс грахі свае на клады,

і глыбела за мной сцяжына,

і ступала ў мае сляды

маці грэшных усіх — Жанчына

з поўнай чарай жывой вады.